Οι ΗΠΑ μετά το «σημείο καμπής» στο Σάρλοτσβιλ

 

Μαζική αντιφασιστική απάντηση σπάει το φόβο

Η ακρο­δε­ξιά τρο­μο­κρα­τι­κή επί­θε­ση ενα­ντί­ον αντι­φα­σι­στών δια­δη­λω­τών και η δο­λο­φο­νία της ακτι­βί­στριας Χέδερ Χέιερ στο Σάρ­λο­τσβιλ δεί­χνει πως απο­τέ­λε­σε ένα ση­μείο κα­μπής για τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στις ΗΠΑ.

Πάνος Πέτρου

Οι προη­γού­με­νοι μήνες είχαν ση­μα­δευ­τεί από την ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς αυ­το­πε­ποί­θη­σης: Από τις ρα­τσι­στι­κές δο­λο­φο­νί­ες στο Πόρ­τλαντ και το Πα­νε­πι­στή­μιο του Μέ­ρι­λαντ, ως τις δο­λο­φο­νι­κές απει­λές ενά­ντια στη μαύρη αγω­νί­στρια Κι­γιάν­γκα Για­μά­τα Τέι­λορ και από τα ρα­τσι­στι­κά συν­θή­μα­τα στο σπίτι του σταρ του NBA Λε­μπρόν Τζέιμς μέχρι τις «πε­ριο­δεί­ες» νε­ο­να­ζί όπως ο Σπέν­σερ σε πα­νε­πι­στή­μια και τις πρώ­τες ακρο­δε­ξιές συ­γκε­ντρώ­σεις σε μια σειρά πό­λεις.

Η κι­νη­το­ποί­η­ση των ακρο­δε­ξιών στο Σάρ­λο­τσβιλ ήταν η κο­ρύ­φω­ση των ενερ­γειών τους: Με τον εν­δει­κτι­κό τίτλο «Ενώ­στε τη Δεξιά», στους δρό­μους της πόλης πα­ρέ­λα­σαν όλες οι φυλές της αμε­ρι­κα­νι­κής ακρο­δε­ξιάς. Η συ­νέ­χεια όμως δεν ήταν ανά­λο­γη. Η δο­λο­φο­νία της Χέδερ προ­κά­λε­σε οργή στη με­γά­λη πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας και λει­τούρ­γη­σε ως συ­να­γερ­μός. Πέρα από την επί­θε­ση, ήταν η ίδια η δια­δή­λω­ση που προ­κά­λε­σε ανα­τρι­χί­λα: Δάδες, όπλα, σβά­στι­κες, να­ζι­στι­κά συν­θή­μα­τα ‒το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο της λε­γό­με­νης «Alt-Right» («Εναλ­λα­κτι­κή Δεξιά»).

Την ίδια τη νύχτα της δο­λο­φο­νί­ας, έγι­ναν δια­δη­λώ­σεις και ολο­νυ­χτί­ες σε πε­ρί­που 400 πό­λεις, ένα τε­ρά­στιο κύμα αυ­θόρ­μη­των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων που θύ­μι­ζε τις μέρες μετά τη νίκη του Τραμπ. Η συ­νέ­χεια δό­θη­κε με ορ­γα­νω­μέ­νο τρόπο στη Βο­στό­νη. Τους προη­γού­με­νους μήνες, οι αντι­συ­γκε­ντρώ­σεις ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά ήταν υπό­θε­ση απο­κλει­στι­κά κά­ποιων ομά­δων ‒οι Αntifa, οι ορ­γα­νώ­σεις της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς, κά­ποιοι ακτι­βι­στές των κι­νη­μά­των. Ήταν ση­μα­ντι­κές δρά­σεις, αλλά μειο­ψη­φι­κές, με τους αριθ­μούς των συ­γκε­ντρω­μέ­νων (με­ρι­κές εκα­το­ντά­δες) πότε να είναι οι ίδιοι, πότε μι­κρό­τε­ροι, πότε λίγο με­γα­λύ­τε­ροι από των φα­σι­στών. Στην ίδια τη Βο­στό­νη, τον πε­ρα­σμέ­νο Μάη, 150 αντι­φα­σί­στες συ­γκε­ντρώ­θη­καν απέ­να­ντι σε πε­ρί­που 300 ακρο­δε­ξιούς. Ένα τμήμα του κι­νή­μα­τος αδια­φο­ρού­σε για την προ­σπά­θεια να γίνει μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, ιε­ραρ­χώ­ντας τη φυ­σι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση ψη­λό­τε­ρα, ενώ ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις δεν είχαν τη διά­θε­ση να εμπλα­κούν στον αντι­φα­σι­στι­κό αγώνα.

Αυτό το τοπίο άλ­λα­ξε μετά το Σάρ­λο­τσβιλ, και στη Βο­στό­νη η ει­κό­να ήταν τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή.

Η αντι­φα­σι­στι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση υπο­στη­ρί­χθη­κε από δε­κά­δες ορ­γα­νώ­σεις: ερ­γα­τι­κά σω­μα­τεία (ανά­με­σά τους το με­γα­λύ­τε­ρο της πο­λι­τεί­ας, αυτό των εκ­παι­δευ­τι­κών που κι­νη­το­ποί­η­σε μα­ζι­κά τα μέλη του), ΜΚΟ, φι­λε­λεύ­θε­ρες ορ­γα­νώ­σεις (στις ΗΠΑ «φι­λε­λεύ­θε­ρη» ονο­μά­ζε­ται μια «χα­λα­ρή» κοι­νω­νι­κή Αρι­στε­ρά, συ­νή­θως κοντά στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα), αντι­φα­σι­στι­κές ομά­δες, ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς, ομά­δες ακτι­βι­στών ‒με το ρόλο των μελών του Black Lives Matter να είναι κα­θο­ρι­στι­κός στην ορ­γά­νω­ση της δια­δή­λω­σης. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν να δια­δη­λώ­σουν 15.000 άν­θρω­ποι προς το ση­μείο όπου θα συ­γκε­ντρώ­νο­νταν οι ακρο­δε­ξιοί, ενώ άλλοι 10.000 συ­γκε­ντρώ­θη­καν κα­τευ­θεί­αν δίπλα από το ση­μείο της φα­σι­στο­σύ­να­ξης. Κά­ποια ΜΜΕ ανε­βά­ζουν τον συ­νο­λι­κό αριθ­μό των αντι­φα­σι­στών από τις 25.000 στις 40.000. Η κι­νη­το­ποί­η­ση που ετοί­μα­ζαν για εβδο­μά­δες οι φα­σί­στες κα­τέ­λη­ξε σε θλι­βε­ρό φιά­σκο: καμιά 25α­ριά ακρο­δε­ξιοί, οι οποί­οι είχαν ήδη απο­χω­ρή­σει (με ισχυ­ρή αστυ­νο­μι­κή συ­νο­δεία) την ώρα που έφτα­νε στο ση­μείο ο κυ­ρί­ως όγκος της δια­δή­λω­σης.

Η δια­δή­λω­ση ‒και οι ομι­λη­τές‒ ήταν εντυ­πω­σια­κή και πο­λι­τι­κά: ιθα­γε­νείς που υπεν­θύ­μι­σαν στους συ­γκε­ντρω­μέ­νους ότι η γη των ΗΠΑ αρ­πά­χτη­κε από τους προ­γό­νους τους, αγω­νι­στές του Black Lives Matter που ανέ­δει­ξαν ευ­ρύ­τε­ρα το ζή­τη­μα και του κρα­τι­κού ρα­τσι­σμού, ένα κοινό μπλοκ της Αρι­στε­ράς (ISO, Socialist Alternative, DSA, Boston Socialist Party, IWW) κ.ο.κ.

Αυτή η επι­τυ­χία έδωσε φτερά στο αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα στο Μπέρ­κλεϊ και το Σαν Φραν­σί­σκο. Αυτές οι πα­ρα­δο­σια­κά προ­ο­δευ­τι­κές πε­ριο­χές έχουν μπει από καιρό στο στό­χα­στρο της ακρο­δε­ξιάς: Ο Μίλο Γιαν­νό­που­λος είχε επι­χει­ρή­σει να μι­λή­σει στο ιστο­ρι­κό πα­νε­πι­στή­μιο, και συ­νά­ντη­σε μια αντι­δια­δή­λω­ση 1000 φοι­τη­τών. Μια ακρο­δε­ξιά ομάδα είχε συ­γκρου­στεί με τους Antifa και άλ­λους αντι­φα­σί­στες δια­δη­λω­τές το Μάρτη. Τον Απρί­λη κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν όλες οι φυλές της Alt-Right και των «πα­τριω­τι­κών κι­νη­μά­των» (μαζί με τις πο­λι­το­φυ­λα­κές τους) σε μια συ­γκέ­ντρω­ση στο Μπέρ­κλεϊ. Από τον Ιούλη είχε ανα­κοι­νω­θεί ένα δι­ή­με­ρο σε Σαν Φραν­σί­σκο και Μπέρ­κλεϊ «ενά­ντια στο μαρ­ξι­σμό στις ΗΠΑ». Από τον Ιούλη είχε ξε­κι­νή­σει η προ­σπά­θεια των αντι­φα­σι­στών να ορ­γα­νώ­σουν την απά­ντη­ση, η οποία όσο προ­χω­ρού­σε ο και­ρός έπαιρ­νε όλο και με­γα­λύ­τε­ρες δια­στά­σεις, με τις υπο­γρα­φές στή­ρι­ξης να ξε­περ­νούν τις 70 συλ­λο­γι­κό­τη­τες: φοι­τη­τι­κές ομά­δες, ενώ­σεις μου­σουλ­μά­νων, εβραϊ­κές ενώ­σεις, τα ση­μα­ντι­κό­τε­ρα ερ­γα­τι­κά σω­μα­τεία της πε­ριο­χής, ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς κ.ά. Μά­λι­στα το ILWU, το Συν­δι­κά­το που ορ­γα­νώ­νει κυ­ρί­ως τους λι­με­νερ­γά­τες της Δυ­τι­κής Ακτής των ΗΠΑ, αλλά και ερ­γα­ζό­με­νους σε απο­θή­κες, βι­βλιο­θή­κες και αλλού, απο­φά­σι­σε να απερ­γή­σει, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ση­μα­ντι­κές πα­ρα­κα­τα­θή­κες της ιστο­ρί­ας:

«Σύμ­φω­να με τις κα­λύ­τε­ρες πα­ρα­δό­σεις του σω­μα­τεί­ου μας, που πο­λέ­μη­σε ενά­ντια σε αυ­τούς τους δε­ξιούς κατά τη Με­γά­λη Απερ­γία του 1934, δεν θα δου­λέ­ψου­με εκεί­νη τη μέρα, αλλά θα πο­ρευ­τού­με προς το Crissy Field για να στα­μα­τή­σου­με τη ρα­τσι­στι­κή, φα­σι­στι­κή τρο­μο­κρά­τη­ση στην πόλη μας, και κα­λού­με όλα τα συν­δι­κά­τα και τις αντι­ρα­τσι­στι­κές και αντι­φα­σι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις να ενω­θούν μαζί μας για να υπε­ρα­σπι­στού­με τα συν­δι­κά­τα, τις φυ­λε­τι­κές μειο­νό­τη­τες, τους με­τα­νά­στες, τα ΛΟΑΤΚ άτομα, τις γυ­ναί­κες και όλους τους κα­τα­πιε­σμέ­νους».

Τε­λι­κά, η ακρο­δε­ξιά συ­γκέ­ντρω­ση στο Σαν Φραν­σί­σκο με­τα­τρά­πη­κε σε συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου, η οποία άλ­λα­ξε με­ρι­κές φορές μέσα στη μέρα το­πο­θε­σία για να κα­τα­λή­ξει σε ένα δια­μέ­ρι­σμα με­τα­ξύ «συγ­γε­νών και φίλων», ενώ στους δρό­μους της πόλης πα­νη­γύ­ρι­ζαν πε­ρί­που 15.000 δια­δη­λω­τές. Καθώς γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, μια βα­σι­κή διορ­γα­νώ­τρια της ακρο­δε­ξιάς συ­γκέ­ντρω­σης στο Μπέρ­κλεϊ επί­σης ανα­κοί­νω­νε ότι μα­ταιώ­νει τη συ­γκέ­ντρω­ση.

Αυτές οι νίκες δεν δεί­χνουν απλώς τις δυ­να­τό­τη­τες της μα­ζι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, ούτε πε­ριο­ρί­ζο­νται στη μα­ταί­ω­ση των συ­γκε­ντρώ­σε­ων των ακρο­δε­ξιών, αλλά σπάνε και το φόβο. Με αυτήν την έν­νοια, η βία στο Σάρ­λο­τσβιλ έφερε τα ακρι­βώς αντί­θε­τα απο­τε­λέ­σμα­τα από αυτά που επι­δί­ω­καν οι φα­σί­στες. Η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή και η θε­τι­κή έκ­βα­ση δεν ήταν αυ­το­νό­η­τες, αλλά αυτό δεν απο­θάρ­ρυ­νε τον κόσμο του κι­νή­μα­τος. Με τα λόγια της Έιμι Γκάι­ντις, που τα­ξί­δε­ψε από το Πόρ­τλαντ στη Βο­στό­νη για να συμ­με­τά­σχει στην κι­νη­το­ποί­η­ση:«Αν και τώρα είναι σαφές ότι ήμα­σταν συ­ντρι­πτι­κά πε­ρισ­σό­τε­ροι από τους φα­σί­στες, αυτό δεν ήταν δε­δο­μέ­νο ούτε εμ­φα­νές σε εμάς στην αρχή της κι­νη­το­ποί­η­σης. Βα­δί­ζα­με προς το Common (σ.σ. το ση­μείο της φα­σι­στο­σύ­να­ξης), αλλά δεν ξέ­ρα­με τι ακρι­βώς θα αντι­με­τω­πί­ζα­με εκεί…

Υπήρ­χε αυ­το­πε­ποί­θη­ση γι’ αυτό που κά­να­με, αλλά η βία του Σάρ­λο­τσβιλ και της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας στην Αμε­ρι­κή συ­νέ­χι­ζε να υπάρ­χει στο μυαλό μας. Ξέρω ότι πολ­λοί άν­θρω­ποι αγκά­λια­ζαν τα αγα­πη­μέ­να τους πρό­σω­πα λίγο πιο σφι­χτά από το συ­νη­θι­σμέ­νο πριν φύ­γουν για να κα­τέ­βουν στους δρό­μους της Βο­στό­νης χθες.

Χθες ήταν μια νίκη για την πλευ­ρά μας, όχι μόνο επει­δή δια­λύ­σα­με και απο­θαρ­ρύ­να­με τους οπα­δούς της λευ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας, αλλά και γιατί δε­κά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έζη­σαν την εμπει­ρία του να στέ­κο­νται με αυ­το­πε­ποί­θη­ση υπέρ των από­ψε­ών τους, απέ­να­ντι στον πραγ­μα­τι­κό φόβο.

Για να κερ­δί­σου­με έναν κα­λύ­τε­ρο κόσμο, ελεύ­θε­ρο από λευκή ανω­τε­ρό­τη­τα, κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση, θα χρεια­στεί να πε­ρά­σου­με από εμπει­ρί­ες όπως η χθε­σι­νή ξανά και ξανά, και σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρη κλί­μα­κα. Η Βο­στό­νη ήταν μια νίκη που μας έφερε λίγο πιο κοντά σε αυτόν το στόχο. Σή­με­ρα δεν αι­σθά­νο­μαι φόβο. Νιώθω την πε­ρη­φά­νια και την ελ­πί­δα που γεννά η αλ­λη­λεγ­γύη και η μα­ζι­κή δράση!».

 

Η κρίση του Τραμπ και των «από πάνω»

Τα γε­γο­νό­τα του Σάρ­λο­τσβιλ εκτός από την κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ση «από τα κάτω», βά­θυ­ναν και την κρίση των «από πάνω». Η ανεκ­δι­ή­γη­τη στάση του Ντό­ναλντ Τραμπ, που εξί­σω­σε τα «δύο άκρα» και μά­λι­στα με τρόπο που πε­ρισ­σό­τε­ρο χάι­δευε τα αυτιά των φα­σι­στών και πα­ρου­σί­α­ζε ως κυ­ρί­ως υπαί­τιους τους αντι­φα­σί­στες, ήταν ένα ακόμα πε­ρι­στα­τι­κό που έπει­σε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο ση­μα­ντι­κές με­ρί­δες του κρά­τους και του κε­φα­λαί­ου ότι είναι ακα­τάλ­λη­λος για τη θέση.

Δέ­χθη­κε επι­θέ­σεις από σο­βα­ρά ΜΜΕ της άρ­χου­σας τάξης όπως ο «Economist», αλλά ακόμα και από το Fox News, το δί­κτυο που προ­ω­θεί συ­στη­μα­τι­κά τις δε­ξιές ιδέες, τον αντι­κο­μου­νι­σμό και το ρα­τσι­σμό στις ΗΠΑ. Ακόμα και απο­λύ­τως μέιν­στριμ ΜΜΕ γρά­φουν άρθρα φι­λι­κά προς τους Antifa. Στε­λέ­χη των Ρε­που­μπλι­κά­νων, που έκα­ναν κα­ριέ­ρα ενι­σχύ­ο­ντας το ρα­τσι­σμό, άσκη­σαν δρι­μεία κρι­τι­κή στους νε­ο­να­ζί ‒και εμ­μέ­σως στον Τραμπ που τους κά­λυ­ψε. Ο Μιτ Ρό­μνεϊ έφτα­σε να βγει… από τα αρι­στε­ρά στους φι­λε­λεύ­θε­ρους που αρ­χι­κά κα­τα­δί­κα­ζαν «τη βία των δύο άκρων», γρά­φο­ντας πως οι οπα­δοί της ρα­τσι­στι­κής βίας και οι αντί­πα­λοί τους ανή­κουν «σε τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό ηθικό σύ­μπαν». Σύσ­σω­μη η ηγε­σία των ενό­πλων δυ­νά­με­ων κρά­τη­σε αντί­στοι­χη στάση με τους Ρε­που­μπλι­κά­νους γε­ρου­σια­στές. Όλη η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση στις ΗΠΑ γέ­μι­σε από όψι­μους (και υπο­κρι­τές) «αντι­να­ζί». Οι δη­λώ­σεις του Τραμπ έγι­ναν δε­κτές με ικα­νο­ποί­η­ση μόνο στο Stormfront, το σάιτ-φό­ρουμ των Αμε­ρι­κα­νών νε­ο­να­ζί.

Η μία ερ­μη­νεία της κρί­σης αφορά τον «εμ­φύ­λιο» που προ­ϋ­πήρ­χε στο κρά­τος και στο Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα. Οι με­γα­λο­χρη­μα­το­δό­τες των «εθνι­κι­στών» έχουν δη­μιουρ­γή­σει ένα «σκιώ­δες Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα» όπως έλεγε άρθρο του Vox, με τους εθνι­κι­στές να λει­τουρ­γούν ως «πα­ρά­σι­το» που έχει βρει ως κα­λύ­τε­ρο ξε­νι­στή το επί­ση­μο Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα. Τα στε­λέ­χη που πα­ρή­γα­γαν αυτά τα δί­κτυα χρη­μα­το­δο­τών κα­τέ­λα­βαν πόστα στην κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ και επι­χεί­ρη­σαν στην αρχή της θη­τεί­ας Τραμπ μια «εξ εφό­δου» υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός τους, προ­κα­λώ­ντας χάος στην Ουά­σινγ­κτον. Ακο­λού­θη­σαν η ανα­δί­πλω­ση και ο «πό­λε­μος θέ­σε­ων», αλλά οι κό­ντρες με τους «πα­ρα­δο­σια­κούς» του κόμ­μα­τος όπως και με τμή­μα­τα του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού δεν στα­μά­τη­σαν. Μετά το Σάρ­λο­τσβιλ, αντε­πι­τί­θε­ται το κομ­μά­τι που δεν συμ­με­ρί­ζε­ται το «εθνι­κι­στι­κό» πρό­γραμ­μα του Στιβ Μπά­νον.

Η δεύ­τε­ρη ερ­μη­νεία αφορά το πώς επι­λέ­γει να χει­ρι­στεί η άρ­χου­σα τάξη την κρίση που ξέ­σπα­σε (και αυτό θα κρί­νει και την έκ­βα­ση της πάλης μέσα στο Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα). Η μα­ζι­κή πα­ραί­τη­ση των CEO των με­γα­λύ­τε­ρων κα­πι­τα­λι­στι­κών εται­ρειών των ΗΠΑ από τις δια­φο­ρές οι­κο­νο­μι­κές-ερ­γο­δο­τι­κές επι­τρο­πές που πα­ρα­δο­σια­κά συμ­βου­λεύ­ουν τους Αμε­ρι­κα­νούς προ­έ­δρους και η επα­κό­λου­θη διά­λυ­ση αυτών των επι­τρο­πών από τον Τραμπ (για να απο­φύ­γει την ντρο­πή της αυ­το­διά­λυ­σής τους) είναι ένα δείγ­μα. Η επί­ση­μη γραμ­μή της πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής ελίτ των ΗΠΑ δεν είναι η ανοι­χτή στή­ρι­ξη στους νε­ο­να­ζί σε αυτήν τη φάση, ούτε δεί­χνουν να επι­διώ­κουν νε­κρούς στους δρό­μους από ανε­ξέ­λεγ­κτες συ­γκρού­σεις. Φά­νη­κε στον όψιμο υπο­κρι­τι­κό «αντι­φα­σι­σμό» που κυ­ριάρ­χη­σε στα ΜΜΕ, με μο­να­δι­κή πα­ρα­φω­νία στη γραμ­μή της άρ­χου­σας τάξης να είναι ο… πρό­ε­δρος των ΗΠΑ. Η ρη­το­ρι­κή κα­τα­δί­κη των νε­ο­να­ζί και της Κου-Κλουξ-Κλαν είναι το «μί­νι­μουμ» σε επί­πε­δο δη­μό­σιας ει­κό­νας και ο Τραμπ κα­τόρ­θω­σε να μην το πιά­σει.

Ο τρί­τος πα­ρά­γο­ντας, που δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί μέσα στις δαι­δα­λώ­δεις ανα­λύ­σεις για τους αντα­γω­νι­σμούς στο εσω­τε­ρι­κό των «από πάνω», είναι η μα­ζι­κή οργή και το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα. Αυτό ασκεί ασφυ­κτι­κή πίεση να πά­ρουν όλοι απο­στά­σεις από τους ακρο­δε­ξιούς, αυτό πέ­τυ­χε την απο­νο­μι­μο­ποί­η­σή τους που κάνει υπο­χρε­ω­τι­κό για όποιον θέλει να μη χάσει κι αυτός κάθε νο­μι­μο­ποί­η­ση να το­πο­θε­τη­θεί ενα­ντί­ον της ακρο­δε­ξιάς. Τα κί­νη­τρα των CEO άλ­λω­στε δεν ήταν ποτέ κά­ποιος ει­λι­κρι­νής αντι­φα­σι­σμός. Το ζη­τού­με­νο ήταν να προ­στα­τέ­ψουν τα ονό­μα­τα των εται­ρειών τους και να απο­φύ­γουν το στιγ­μα­τι­σμό, σε μια αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία που βρά­ζει από αντι­φα­σι­στι­κή οργή. Όπως το έθεσε ει­λι­κρι­νά ένα από αυτά τα με­γα­λο­στε­λέ­χη: «Με δε­δο­μέ­νη την το­ξι­κό­τη­τα των οπα­δών της λευ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας και των νε­ο­να­ζί, συν­δυα­στι­κά με την έκτα­ση και την έντα­ση της συ­ζή­τη­σης που ξε­δι­πλώ­νε­ται πα­νε­θνι­κά, το να θε­ω­ρη­θού­με “ένο­χοι λόγω συ­νά­φειας” θα ήταν πολύ βλα­βε­ρό για την εται­ρεία. Με­γά­λες κρί­σεις μπο­ρούν να βυ­θί­σουν τη δη­μό­σια ει­κό­να μιας εται­ρεί­ας για πολύ καιρό, και η πλή­ρης ανά­καμ­ψη μπο­ρεί να πάρει χρό­νια». Η απο­πο­μπή του Στιβ Μπά­νον από τον Λευκό Οίκο ήταν μια πρώτη νίκη του κι­νή­μα­τος, που αξιο­ποιεί την κρίση των «από πάνω» (με απο­τέ­λε­σμα με­τα­ξύ άλλων ο Τραμπ να μην έχει νο­μο­θε­τή­σει απο­λύ­τως τί­πο­τα στην ως τώρα θη­τεία του) αλλά και τη βα­θαί­νει με τη δράση του. Η απο­μό­νω­ση του Τραμπ ως «ανε­κτι­κού στους ρα­τσι­στές» είναι άλ­λω­στε ήδη μια αλ­λα­γή ατζέ­ντας από το ίδιο το κί­νη­μα, που δεν έχει καμιά σχέση με την προ­σπά­θεια των Δη­μο­κρα­τι­κών π.χ. να απο­μο­νω­θεί ο Τραμπ με πα­τριω­τι­κούς-ιμπε­ρια­λι­στι­κούς όρους ως «άν­θρω­πος της Ρω­σί­ας».

Προ­ο­πτι­κές

Η κρίση του Τραμπ είναι τέ­τοια, που έχει ανοί­ξει δη­μό­σια η συ­ζή­τη­ση αν βγά­ζει την τε­τρα­ε­τία (ή και τη χρο­νιά). Δεν θα είναι τόσο απλό. Οι ίδιοι κα­πι­τα­λι­στές που δια­φο­ρο­ποιού­νται για λό­γους δη­μο­σί­ων σχέ­σε­ων τώρα, θα τον στη­ρί­ξουν στην προ­σπά­θειά του να πε­ρά­σει την αντι­δρα­στι­κή φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­σή του. Επι­πλέ­ον, θα είναι κρί­σι­μο η εν­δε­χό­με­νη κα­τάρ­ρευ­ση του Τραμπ να έρθει κάτω από το βάρος του κι­νή­μα­τος. Μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη απεύ­χο­νται οι Δη­μο­κρα­τι­κοί ‒που προσ­δο­κούν μια ομαλή δια­δο­χή κατά την οποία θα επι­λε­γούν ως «το πιο σο­βα­ρό κόμμα της αστι­κής τάξης» και έχουν πρω­τα­γω­νι­στή­σει στην έκ­κλη­ση για αυ­το­συ­γκρά­τη­ση τις μέρες μετά το Σάρ­λο­τσβιλ. Γνω­ρί­ζουν πως στις πο­λι­τι­κές μάχες που δί­νουν τα κι­νή­μα­τα, αυτά τεί­νουν να μην αυ­το­πε­ριο­ρί­ζο­νται στην ατζέ­ντα που βο­λεύ­ει τους Δη­μο­κρα­τι­κούς. Η μάχη ενά­ντια στην κα­τάρ­γη­ση του (λει­ψού και προ­βλη­μα­τι­κού) Obamacare πυ­ρο­δό­τη­σε ένα κί­νη­μα υπέρ της κα­θο­λι­κής δη­μό­σιας ασφά­λι­σης για όλους. Η πάλη ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά έχει ανοί­ξει τα ζη­τή­μα­τα του βαθιά ρι­ζω­μέ­νου ρα­τσι­σμού στο αμε­ρι­κα­νι­κό κρά­τος. Τα αγάλ­μα­τα-σύμ­βο­λα ρα­τσι­σμού στο Νότο ‒που έμε­ναν στη θέση τους για δε­κα­ε­τί­ες‒ γκρε­μί­ζο­νται το ένα μετά το άλλο, είτε από τους ίδιους τους δια­δη­λω­τές είτε κάτω από την πίεσή τους.

Η αντί­στα­ση στον Τραμπ, για να είναι πραγ­μα­τι­κά από τα αρι­στε­ρά και να μην εγκλω­βί­ζε­ται στο δί­πο­λο των δια­φο­ρε­τι­κών αστι­κών στρα­τη­γι­κών, θα πρέ­πει να είναι και αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή. Ιδιαί­τε­ρα σε μια συ­γκυ­ρία που ο Αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος έχει απει­λή­σει σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα τη Βό­ρεια Κορέα και τη Βε­νε­ζου­έ­λα, ενώ απο­φά­σι­σε να στεί­λει επι­πλέ­ον στρα­τό στο Αφ­γα­νι­στάν. Ιδιαί­τε­ρα σε μια συ­γκυ­ρία που ίσως επι­χει­ρή­σει να βγει από τη γωνία που έχει στρι­μω­χτεί, μέσω ενός πο­λέ­μου, που θα τον ανα­βα­πτί­σει σε «αρ­χη­γό του κρά­τους εν ώρα πο­λέ­μου», με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται. Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι αρ­κού­σε ένα πυ­ραυ­λι­κό χτύ­πη­μα σε στρα­τιω­τι­κή βάση στη Συρία για να θε­ω­ρη­θεί προς στιγ­μήν από το σύ­νο­λο των ΜΜΕ (συ­ντη­ρη­τι­κών και φι­λε­λεύ­θε­ρων) «πραγ­μα­τι­κός πρό­ε­δρος των ΗΠΑ».

Πέρα από τον ίδιο τον Τραμπ, υπάρ­χει ένα ακρο­δε­ξιό ρεύμα που πα­ρα­μέ­νει απει­λή. Έχει κάνει ση­μαία του το ότι «θα υλο­ποι­ή­σου­με όσα εξήγ­γει­λε ο Τραμπ». Μια απο­τυ­χία του Τραμπ να εφαρ­μό­σει τις πο­λι­τι­κές του, ή ακόμα και η πτώση του, δεν θα εξα­φα­νί­σει αυτό το ρεύμα το οποίο θα επι­χει­ρή­σει να τα υλο­ποι­ή­σει «στο δρόμο». Ο ίδιος ο Μπά­νον, μετά την απο­πο­μπή του, δη­λώ­νει έτοι­μος να συ­νε­χί­σει τη μάχη «απέξω», χωρίς τις προ­σβά­σεις αλλά και χωρίς τους πε­ριο­ρι­σμούς της θέσης στον Λευκό Οίκο. Η ορ­γά­νω­ση της μα­ζι­κής αρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης (που ενι­σχύ­ει δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς τε­λευ­ταία) θα είναι η κα­λύ­τε­ρη απά­ντη­ση και σε αυτήν την απει­λή.

rproject.gr