Μετά το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη

Ανακοίνωση των Anticapitalistas

1.Το δη­μο­ψή­φι­σμα που έγινε την 1η Οκτώ­βρη στην Κα­τα­λο­νία φέρ­νει στο προ­σκή­νιο μια σειρά θε­με­λιώ­δη ζη­τή­μα­τα. Η άγρια κα­τα­στο­λή από την κυ­βέρ­νη­ση του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος (PP) και τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό απει­κο­νί­ζει ένα αυ­ταρ­χι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο που είναι ανί­κα­νο να απα­ντή­σει με πο­λι­τι­σμέ­νο τρόπο στα δη­μο­κρα­τι­κά αι­τή­μα­τα του λαού. Η ει­κό­να που εξέ­πεμ­ψε η κυ­βέρ­νη­ση Ραχόι και έκανε τον γύρο των ΜΜΕ διε­θνώς, μας θυ­μί­ζει τις σκο­τει­νές στιγ­μές του φραν­κι­σμού. Κάθε πραγ­μα­τι­κός δη­μο­κρά­της θα είναι γε­μά­τος ντρο­πή και ενα­ντί­ω­ση στις φω­το­γρα­φί­ες αστυ­νο­μι­κών να ξυ­λο­κο­πούν αν­θρώ­πους που επε­δί­ω­καν να ασκή­σουν το δι­καί­ω­μά τους στην ψη­φο­φο­ρία ή να κα­τά­σχουν κάλ­πες. Κα­τα­δι­κά­ζου­με τις πρά­ξεις της κυ­βέρ­νη­σης και του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού και εκ­φρά­ζου­με τη συ­μπά­θειά μας στους εκα­το­ντά­δες τραυ­μα­τί­ες, με­τα­ξύ των οποί­ων και μέλη των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας.

2.Ο κα­τα­λα­νι­κός λαός έδει­ξε και στην 1η Οκτώ­βρη και τις πε­ρα­σμέ­νες εβδο­μά­δες, μια συλ­λο­γι­κή θέ­λη­ση και μια ικα­νό­τη­τα για τε­ρά­στια αυ­τό-ορ­γά­νω­ση. Δη­μιούρ­γη­σε ένα μα­ζι­κό ει­ρη­νι­κό κί­νη­μα πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής: κα­τα­λή­ψεις σχο­λεί­ων και πα­νε­πι­στη­μί­ων με τη στή­ρι­ξη των γει­το­νιών, ετοι­μό­τη­τα απέ­να­ντι στις αστυ­νο­μι­κές προ­κλή­σεις, το­πι­κές επι­τρο­πές για την υπε­ρά­σπι­ση του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, μια πλα­τιά κι­νη­το­ποί­η­ση που πε­ρι­λάμ­βα­νε ερ­γα­ζό­με­νες και λαϊ­κές τά­ξεις, ξε­περ­νώ­ντας τα όρια της «επί­ση­μης» πο­λι­τι­κής. Το γε­γο­νός ότι το δη­μο­ψή­φι­σμα έγινε με επι­τυ­χία απο­δει­κνύ­ει ότι δεν βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε απλούς χει­ρι­σμούς μιας πο­λι­τι­κής ελίτ. Βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε ένα πλατύ κί­νη­μα, στο οποίο οι απλοί άν­θρω­ποι εξέ­φρα­σαν την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά τους να απο­φα­σί­σουν για τη σχέση που θέ­λουν να έχουν με το κε­ντρι­κό κρά­τος.

Το κί­νη­μα ανε­ξαρ­τη­σί­ας στην Κα­τα­λο­νία έβαλε στη συ­ζή­τη­ση δύο ζη­τή­μα­τα που γί­νο­νται όλο και πιο δύ­σκο­λο να αρ­νη­θεί κα­νείς. Από τη μία, ότι είναι ανέ­φι­κτο να με­ταρ­ρυθ­μι­στεί το Σύ­νταγ­μα και το κα­θε­στώς του 1978 προς την κα­τεύ­θυν­ση μιας ομο­σπον­δί­ας (που δη­λα­δή θα απο­δέ­χε­ται την ελεύ­θε­ρη θέ­λη­ση και την κυ­ριαρ­χία των δια­φο­ρε­τι­κών με­ριών). Από την άλλη, απέ­δει­ξε ότι μόνο η μα­ζι­κή άσκη­ση πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το ερ­γα­λείο με το οποίο οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις μπο­ρούν να ξε­πε­ρά­σουν τα θε­σμι­κά όρια.

3.Το τρι­κομ­μα­τι­κό κα­θε­στώς PP-PSOE-Ciudadanos (κόμμα κα­τα­λα­νι­κών κα­τα­βο­λών του οποί­ου ηγεί­ται ο Άμπερτ Ρι­βέ­ρα) αρ­νή­θη­κε συ­στη­μα­τι­κά να προ­τεί­νει μια δη­μο­κρα­τι­κή και ει­ρη­νι­κή λύση στα αι­τή­μα­τα του λαού της Κα­τα­λο­νί­ας. Η στρα­τη­γι­κή τους οδή­γη­σε σε μια θλι­βε­ρή απο­τυ­χία. Το δη­μο­ψή­φι­σμα έγινε με επι­τυ­χία, σε ένα σκη­νι­κό όπου ο αυ­ταρ­χι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης PP γκρέ­μι­σε τις γέ­φυ­ρες του δια­λό­γου, με απο­τέ­λε­σμα σή­με­ρα ένας αυ­ξα­νό­με­νος αριθ­μός αν­θρώ­πων στην Κα­τα­λο­νία να κα­τα­νο­εί ότι δεν υπάρ­χει καμία δυ­να­τό­τη­τα «εν­σω­μά­τω­σης» (ένα Κα­τα­λα­νι­κό Κρά­τος εν­σω­μα­τω­μέ­νο σε ένα ομό­σπον­δο Κρά­τος) σε αυτό το Ισπα­νι­κό Κρά­τος. Το PSOE, με την υπο­τα­κτι­κή του υπο­στή­ρι­ξη στον Μα­ριά­νο Ραχόι, ήταν ανί­κα­νο να προ­τεί­νει ένα δια­φο­ρε­τι­κό δρόμο. Η υπο­τι­θέ­με­νη «ανα­νέ­ω­ση» που πρό­τει­νε ο Πέδρο Σάν­τσεζ (ηγέ­της του PSOE) δεν είναι τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω από μια κο­σμη­τι­κή αλ­λα­γή που δεν οδη­γεί σε μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση από αυτήν του PP.

4.Την Τρίτη, 3 Οκτώ­βρη, τα συν­δι­κά­τα κά­λε­σαν σε γε­νι­κή απερ­γία στην Κα­τα­λο­νία, ενά­ντια στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή και για υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος του κα­τα­λα­νι­κού λαού να απο­φα­σί­σει. Η δράση των «από κάτω» είναι θε­με­λιώ­δης για να δια­σφα­λι­στεί ότι η κα­τα­λα­νι­κή συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία θα αμ­φι­σβη­τή­σει ένα οι­κο­νο­μι­κό μο­ντέ­λο που ωφε­λεί μόνο μια μειο­ψη­φία. Σε αυτόν τον αγώνα ενά­ντια στους «από πάνω» θα βρε­θούν οι ερ­γα­ζό­με­νες και λαϊ­κές τά­ξεις. Και θα εί­μα­στε στο πλευ­ρό τους.

5. Οι ισπα­νι­κές ελίτ απέ­τυ­χαν να λύ­σουν το «κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα». Έκα­ναν τα πράγ­μα­τα χει­ρό­τε­ρα, προ­κα­λώ­ντας μίσος, υπο­σκά­πτο­ντας τη δη­μο­κρα­τία και χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ωμή βία ενά­ντια σε απλούς αν­θρώ­πους. Ανά­με­σα στις ελίτ, είχε απο­φα­σι­στι­κό βάρος ο ρόλος του PP και της κυ­βέρ­νη­σης Ραχόι, που επέ­λε­ξε να μπλο­κά­ρει κάθε λύση στο κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα με δη­μο­κρα­τι­κό τρόπο και διά­λο­γο. Αυτή η στάση του αντι­δρα­στι­κού μπλοκ είναι χρή­σι­μη για αυτόν στο υπό­λοι­πο Ισπα­νι­κό Κρά­τος, όπου επι­χει­ρεί να εμπε­δώ­σει την υπο­χώ­ρη­ση των κοι­νω­νι­κών, ερ­γα­τι­κών και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών δι­καιω­μά­των που έχου­με βιώ­σει από την αρχή της κρί­σης.

Κα­νείς δεν πρέ­πει να το κα­τα­λά­βει λάθος: Η ενί­σχυ­ση του Μα­ριά­νο Ραχόι στο κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα ση­μαί­νει απο­δυ­νά­μω­ση των δι­καιω­μά­των μας στην υπό­λοι­πη χώρα. Αυτό είναι το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα έξω από την Κα­τα­λο­νία.

Μια άλλη χώρα μπο­ρεί να χτι­στεί μόνο χωρίς το PP στην κυ­βέρ­νη­ση. Πρέ­πει λοι­πόν να αγω­νι­στού­με από τώρα για να διώ­ξου­με τον Ραχόι από την Μον­κλόα (έδρα της ισπα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης). Μπρο­στά σε αυτό το ζή­τη­μα, η αντί­δρα­ση του Σάν­τσεζ ήταν μια χλια­ρή υπε­ρά­σπι­ση της κυ­βέρ­νη­σης Ραχόι, απο­δει­κνύ­ο­ντας τα πραγ­μα­τι­κά όρια μιας πο­λι­τι­κής η οποία υπο­λό­γι­ζε στην στή­ρι­ξή του για τη δη­μιουρ­γία ενός «συ­ντα­κτι­κού» μπλοκ που θα απερ­γα­ζό­ταν μια εναλ­λα­κτι­κή προς όφε­λος της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Αυτό θα απο­γοη­τεύ­σει όσους είδαν σε αυτόν μια επι­λο­γή για να «με­τα­σχη­μα­τί­σουν» το PSOE και να αντι­με­τω­πί­σουν το PP. Σε αυτήν την κα­τά­στα­ση, γί­νε­ται όλο και πιο σαφές ότι ένα νέο πο­λι­τι­κό σχέ­διο για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις θα γίνει εφι­κτό μόνο προ­ω­θώ­ντας συ­ντα­κτι­κές δια­δι­κα­σί­ες που θα ξε­περ­νούν το κα­θε­στώς του 1978.

Αυτήν τη στιγ­μή, είναι επεί­γον να προ­ω­θή­σου­με ένα δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα που θα υπε­ρα­σπί­ζε­ται τη νο­μι­μο­ποί­η­ση των απο­φά­σε­ων του κα­τα­λα­νι­κού λαού και που ταυ­τό­χρο­να να αντι­με­τω­πί­ζει την αντι­δρα­στι­κή επί­θε­ση του PP. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπο­ρέ­σου­με να δια­μορ­φώ­σου­με μια κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία ικανή να κάνει αυτό που δεν μπο­ρεί το κα­θε­στώς: διά­λο­γο με­τα­ξύ ίσων, χωρίς κα­τα­πί­ε­ση ή κα­τα­στο­λή, προ­κει­μέ­νου να αγω­νι­στού­με για να χτί­σου­με μια ελεύ­θε­ρη κι ενω­μέ­νη δη­μο­κρα­τι­κή συ­νύ­παρ­ξη, όπου πρω­τα­γω­νι­στές θα είναι οι «από κάτω» κι όπου η θέ­λη­ση των άμεσα εν­δια­φε­ρό­με­νων θα απο­τε­λεί τη βάση των αμοι­βαί­ων σχέ­σε­ων.

rproject.gri