Ο «χάρτης» των πολιτικών δυνάμεων στην Ιταλία

Στο δρόμο για τις εκλογές στις 4 Μάρτη

Στο δρόμο για τις εκλο­γές, απο­σα­φη­νί­ζε­ται και το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό στην Ιτα­λία. Μια πε­ρί­ο­δος δια­σπά­σε­ων, συν­θέ­σε­ων, ανα­συν­θέ­σε­ων, με­τα­το­πί­σε­ων, επα­νε­νώ­σε­ων κ.ο.κ. που άγ­γι­ξε όλους τους χώ­ρους, απο­κρυ­σταλ­λώ­νε­ται και επι­τρέ­πει να «ξα­να­γνω­ρι­στού­με» με την ιτα­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή. 

Το μέ­τω­πο της Δε­ξιάς

Το εκλο­γι­κό μέ­τω­πο το οποίο προη­γεί­ται δη­μο­σκο­πι­κά είναι αυτό της Δε­ξιάς, η οποία ενώ­νει τις δυ­νά­μεις της προ­ε­κλο­γι­κά. Σε αυτό το στρα­τό­πε­δο, εί­δη­ση έχει γίνει η «επι­στρο­φή του Μπερ­λου­σκό­νι». Έχει μια δόση αλή­θειας. Η κα­τάρ­ρευ­ση του πα­λιού πλα­τιού δε­ξιού κόμ­μα­τος (Λαός της Ελευ­θε­ρί­ας), η εκλο­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση της Δε­ξιάς γε­νι­κά, οι δια­σπά­σεις που ορ­γα­νώ­θη­καν (Νέα Κε­ντρο­δε­ξιά κ.ά.) την εποχή που ο Μπερ­λου­σκό­νι έχανε την εμπι­στο­σύ­νη και των Βρυ­ξελ­λών αλλά και σο­βα­ρών τμη­μά­των της Confidustria, είχαν προ­κα­λέ­σει ερω­τή­μα­τα για την επό­με­νη μέρα στον συ­ντη­ρη­τι­κό χώρο. Τε­λι­κά, η νε­κρα­να­στη­μέ­νη Φόρ­τσα Ιτά­λια (το αρ­χι­κό μπερ­λου­σκο­νι­κό κόμμα, πριν από τις διευ­ρύν­σεις) δεί­χνει να αντέ­χει ως το «βα­σι­κό κόμμα» της Κε­ντρο­δε­ξιάς. Έτσι επι­βιώ­νει και ο ίδιος ο Μπερ­λου­σκό­νι ως βα­σι­κός «παί­χτης» στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Όμως το κα­τα­φέρ­νει μέσω μιας πλα­τιάς συμ­μα­χί­ας, στην οποία το κόμμα του δεν έχει την ηγε­μο­νία που είχε παλιά. Η ίδια η Φόρ­τσα Ιτά­λια, από μόνη της, βρί­σκε­ται σε ένα 15-18%, σκιά του πα­λιού πα­νί­σχυ­ρου εαυ­τού της.

Στο εσω­τε­ρι­κό του δε­ξιού με­τώ­που, αντα­γω­νί­ζε­ται επί ίσοις όροις έναν ακόμα πιο δη­λη­τη­ριώ­δη σύμ­μα­χο: τη Λέγκα. Η οποία υπό την ηγε­σία Σαλ­βί­νι δεν εμ­φα­νί­ζε­ται πλέον ως Λέγκα «του Βορρά», και με­τα­τρέ­πε­ται από το­πι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά σε μια πα­νε­θνι­κή «κλα­σι­κή» ακρο­δε­ξιά δύ­να­μη, εγκα­τα­λεί­πο­ντας και τις όποιες «θο­λού­ρες» επι­βί­ω­ναν όσο το σχήμα ήταν το­πι­κι­στι­κό (π.χ. πε­ρι­θω­ριο­ποιού­νται στε­λέ­χη που ανα­φέ­ρο­νταν στο αρι­στε­ρό τους πα­ρελ­θόν ή «κε­ντρώ­ες» φι­λο­ευ­ρω­παϊ­κές τά­σεις κ.ο.κ.). Η Λέγκα, που κά­πο­τε πα­νη­γύ­ρι­ζε όταν έφτα­νε κοντά στο 8-9% και έπαι­ζε ρόλο «μι­κρού εταί­ρου», τώρα κι­νεί­ται στα­θε­ρά πιο πάνω δη­μο­σκο­πι­κά (13-15%), και ο Σαλ­βί­νι δεν κρύ­βει τη φι­λο­δο­ξία του να είναι αυτός ο προ­τει­νό­με­νος πρω­θυ­πουρ­γός σε πε­ρί­πτω­ση νίκης του δε­ξιού εκλο­γι­κού με­τώ­που.

Εκτός από ένα μικρό σχήμα της κα­θο­λι­κής Δε­ξιάς («Εμείς με την Ιτα­λία»), τη δη­λη­τη­ριώ­δη συμ­μα­χία συ­μπλη­ρώ­νουν οι Αδελ­φοί της Ιτα­λί­ας (Fratelli d’Italia). Δια­τη­ρούν στο σήμα τους τη φλόγα στα χρώ­μα­τα της ιτα­λι­κής ση­μαί­ας (ιστο­ρι­κό σύμ­βο­λο του ιτα­λι­κού φα­σι­σμού μετά τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο) και απο­τε­λούν το χώρο που διεκ­δι­κεί την κλη­ρο­νο­μιά του μου­σο­λι­νι­κού MSI (1946-1995) και της με­τέ­πει­τα Εθνι­κής Συμ­μα­χί­ας (1995-2009). Ο νε­ο­φα­σι­στι­κός χώρος πέ­ρα­σε από διά­φο­ρες πε­ρι­πέ­τειες επί Φίνι (πει­ρα­μα­τί­στη­κε στην «απο­δαι­μο­νο­ποί­η­ση», κα­τέ­λη­ξε στον «ει­σο­δι­σμό» στην μπερ­λου­σκο­νι­κή Δεξιά, πέ­ρα­σε δια­σπά­σεις), μέχρι που το 2013 οι «Φρα­τέ­λι» ανέ­λα­βαν να τον εκ­φρά­σουν και πάλι, και σή­με­ρα κι­νού­νται δη­μο­σκο­πι­κά σε ένα διό­λου ευ­κα­τα­φρό­νη­το 5%.

Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά

Στον χώρο της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, επί­σης τα πράγ­μα­τα φαί­νο­νται να κα­τα­λή­γουν σε μια νέα «απο­κρυ­στάλ­λω­ση». Εκεί όμως το τοπίο είναι δια­φο­ρε­τι­κό. Το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα (PD) είναι επί­σης σκιά του πα­λιού του εαυ­τού ή των «προ­γό­νων» του (κι­νεί­ται στο 22-25%), αλλά ηγε­μο­νεύ­ει στο εσω­τε­ρι­κό του εκλο­γι­κού με­τώ­που. Εκεί υπάρ­χει ένας αστε­ρι­σμός «ομα­δο­ποι­ή­σε­ων», από πα­λιούς κε­ντρώ­ους χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες μέχρι την «Ιτα­λία των Αξιών» (το σχήμα «ενά­ντια στη δια­φθο­ρά» του Ντι Πιέ­τρο, ο οποί­ος πλέον έχει απο­χω­ρή­σει), κι από τις διά­φο­ρες κε­ντρο­δε­ξιές δυ­νά­μεις που φι­λο­δο­ξού­σαν να αντι­κα­τα­στή­σουν τη Φόρ­τσα Ιτά­λια κατά τη διά­σπα­ση στη Δεξιά μέχρι το κομ­μά­τι της «Αρι­στε­ρά και Ελευ­θε­ρία» (κάτι σαν ιτα­λι­κή ΔΗΜΑΡ) που επέ­λε­ξε να συ­ντα­χθεί μέχρι τέ­λους στο πλευ­ρό του Ρέν­τσι, και διά­φο­ρες φι­λε­λεύ­θε­ρες «ευ­ρω­παϊ­στι­κές» δυ­νά­μεις. Αυτές απο­κρυ­σταλ­λώ­νο­νται σε τρία σχή­μα­τα: τη «Λαϊκή Λίστα Πο­λι­τών» (κε­ντρο­δε­ξιοί, κε­ντρώ­οι, χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες), την «Πε­ρισ­σό­τε­ρη Ευ­ρώ­πη» (φι­λε­λεύ­θε­ροι κε­ντρώ­οι) και το «Μαζί» («προ­ο­δευ­τι­κοί» κε­ντρο­α­ρι­στε­ροί). Όλοι μαζί ζή­τη­μα είναι να προ­σφέ­ρουν 4-5 μο­νά­δες στο κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό μπλοκ. Πρό­κει­ται για όλους τους «ητ­τη­μέ­νους» της επο­χής των ανα­δια­τά­ξε­ων (και στην Κε­ντρο­δε­ξιά, και στο Κέ­ντρο, και στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά), που ρυ­μουλ­κού­νται πίσω από την ηγε­σία Ρέν­τσι, χωρίς όμως να θυ­μί­ζουν σε τί­πο­τα την εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή πα­λιό­τε­ρων «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών» συ­να­σπι­σμών. Άλ­λω­στε ως συμ­μα­χία δί­νουν μάχη για τη δεύ­τε­ρη θέση.

Έξω από το εκλο­γι­κό μέ­τω­πο επέ­λε­ξε να μεί­νει ο σχη­μα­τι­σμός «Ελεύ­θε­ροι και Ίσοι», ο οποί­ος εμ­φα­νί­ζε­ται να κα­τα­γρά­φει ένα 5-7% «αρι­στε­ρής δια­φο­ρο­ποί­η­σης» απέ­να­ντι στον Ρέν­τσι. Όμως πρό­κει­ται για την ομπρέ­λα κάτω από την οποία βρέ­θη­καν ύστε­ρα από μια σειρά δια­σπά­σε­ων, ανα­συν­θέ­σε­ων κ.λπ. οι οπα­δοί μιας «αυ­θε­ντι­κής Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς». Σο­βα­ρό τμήμα της πα­λιάς SeL (Αρι­στε­ρά και Ελευ­θε­ρία) και διά­φο­ρες ομα­δο­ποι­ή­σεις που απο­χώ­ρη­σαν από το PD απο­τε­λούν τον κορμό. Πρό­κει­ται για μια «Αρι­στε­ρά» του Μπερ­σά­νι (πρώην επι­κε­φα­λής του PD), του Ντ’Α­λέ­μα («τα Βαλ­κά­νια έπνι­ξες στο αίμα…»), του Φα­σί­να (με θη­τεί­ες σε υπουρ­γεία Οι­κο­νο­μι­κών και στο ΔΝΤ που έπαθε τε­λευ­ταία «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό»), του Βέ­ντο­λα (πα­ρα­δο­σια­κός υπο­στη­ρι­κτής της συμ­μα­χί­ας με το PD στις πα­λιές δια­μά­χες στην Αρι­στε­ρά) και άλλων στε­λε­χών που θε­ώ­ρη­σαν ότι ο Ρέν­τσι «το πα­ρα­κά­νει» στη δεξιά στρο­φή. Πέρα από τα άλλα προ­βλή­μα­τα, ακόμα και το ξε­χω­ρι­στό εκλο­γι­κό κα­τέ­βα­σμα δεν γί­νε­ται σε ρήξη με το PD του Ρέν­τσι, αλλά μάλ­λον στο πλαί­σιο μιας «αντα­γω­νι­στι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης» εντός του κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού στρα­το­πέ­δου.

Κί­νη­μα Πέντε Αστέ­ρων

Σε ρόλο «τρί­του πόλου», το Κί­νη­μα Πέντε Αστέ­ρων δεί­χνει αφε­νός να έχει πιά­σει το τα­βά­νι του, αφε­τέ­ρου όμως να έχει εδραιώ­σει τη θέση του. Το «πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό», το «ούτε αρι­στε­ρά ούτε δεξιά» στίγ­μα του, η πο­λι­τι­κή «θο­λού­ρα», του κό­στι­σαν (σε απο­χω­ρή­σεις στε­λε­χών κ.λπ.) απ’ όταν βρέ­θη­κε στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή και στους θε­σμούς, αλλά δεν του κό­στι­σαν σε στή­ρι­ξη (ακόμα και μετά την απο­χώ­ρη­ση του Γκρί­λο). Έχει στα­θε­ρο­ποι­η­θεί ως δύ­να­μη του 25-27% που εκ­φρά­ζει τη δια­μαρ­τυ­ρία απέ­να­ντι σε όλα τα πρώην κυ­βερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα. Χωρίς τις συμ­μα­χί­ες που μπο­ρούν και συ­γκρο­τούν τα άλλα κόμ­μα­τα, μπο­ρεί να κα­τα­λή­ξει τε­λι­κά στην τρίτη θέση, πίσω και από το δεξιό και από το κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό μπλοκ (με αυτό δίνει τη μάχη για τη 2η). Αλλά είναι μα­κράν το δη­μο­φι­λέ­στε­ρο κόμμα, αν συ­γκρι­θεί με την κάθε «συ­νι­στώ­σα» των άλλων με­τώ­πων χω­ρι­στά.

Αυτό το τοπίο μπο­ρεί να «απο­κρυ­σταλ­λώ­νει» κά­ποια πράγ­μα­τα, αλλά δεν λύνει τη με­τε­κλο­γι­κή αβε­βαιό­τη­τα. Κα­νείς μάλ­λον δεν θα πε­τύ­χει την αυ­το­δυ­να­μία, κι εκεί θα έχου­με νέες ανα­κα­τα­τά­ξεις, που θα αφο­ρούν το σε­νά­ριο με­γά­λου συ­να­σπι­σμού (και τις ανα­τα­ρά­ξεις μέσα στη Δεξιά), τη στάση των Πέντε Αστέ­ρων κ.ο.κ. Αλλά σε αυτά θα επα­νέλ­θου­με όσο πλη­σιά­ζουν οι κάλ­πες…

 

ΥΓ: Ανα­ζη­τώ­ντας μια πραγ­μα­τι­κή Αρι­στε­ρά, θα βρει κα­νείς το νε­οϊ­δρυ­θέν ενω­τι­κό σχήμα «Potere Al Popolo» (Δύ­να­μη/Εξου­σία στο Λαό), για το οποίο γρά­ψα­με σε προη­γού­με­νο φύλλο ανα­λυ­τι­κά. Στη­ρί­ζου­με τη μάχη αυτών των συ­ντρό­φων. Αλλά όπως και οι ίδιοι γνω­ρί­ζουν καλά, θα είναι μάχη που θα αφορά μια πρώτη δι­κτύ­ω­ση κ.λπ. Εκλο­γι­κή φι­λο­δο­ξία το Μάρτη δεν υπάρ­χει (δί­νε­ται η μάχη της δη­μο­σκο­πι­κής «ανί­χνευ­σης» ακόμα). Ο δρό­μος των συ­ντρό­φων μας είναι μα­κρύς, αλλά το καλό είναι ότι το γνω­ρί­ζουν και απέ­φυ­γαν «πα­ρα­κάμ­ψεις» που στο πα­ρελ­θόν κό­στι­σαν στην προ­σπά­θεια ανα­συ­γκρό­τη­σης μιας μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς…

/rproject.gr