O Covid-19 ανοίγει μια νέα πολιτική περίοδο στην Ιταλία

Αναδημοσιεύουμε μια συνέντευξη του Αντονέλο Ζέκα, στελέχους της Sinistra Anticapitalista στην Ιταλία. Δόθηκε στις 23 Μάρτη, οπότε οι αριθμοί που περιγράφει έχουν αλλάξει δραματικά στη γειτονική χώρα. Κυρίως, πολλά άλλαξαν όσον αφορά το περιβόητο διάταγμα για τον τερματισμό της μη-αναγκαίας παραγωγής, το οποίο ανακοινώθηκε τη μέρα της συνέντευξης του συντρόφου. Σε αυτό το κομβικό σημείο, του μπρα-ντε-φερ γύρω από την εφαρμογή του και τη στάση κυβέρνησης-εργοδοτών-εργαζομένων-συνδικάτων θα επανέλθουμε σύντομα στο Rp με νέα ανταπόκριση από την Ιταλία. Αλλά όσα γράφει ο σύντροφος, για το ιταλικό ΕΣΥ, για τις πολιτικές προοπτικές στη γειτονική χώρα κλπ διατηρούν απόλυτα την αξία τους.

Συνέντευξη του Αντονέλο Ζέκα | μετάφραση Στέλλα Μούσμουλα

Πε­ριέ­γρα­ψε συ­νο­πτι­κά την κα­τά­στα­ση της παν­δη­μί­ας στη χώρα ή την πόλη σου. Πόσοι άν­θρω­ποι έχουν μο­λυν­θεί; Πόσοι έχουν πε­θά­νει; Τι ανα­μέ­νουν οι εμπει­ρο­γνώ­μο­νες τις επό­με­νες εβδο­μά­δες σε σχέση με το πόσο γρή­γο­ρα πρό­κει­ται εξα­πλω­θεί η με­τά­δο­ση.

 

Η Ιτα­λία έχει πλη­γεί σο­βα­ρά από το νέο κο­ρω­ναϊό. Ο ιός έχει εξα­πλω­θεί σε όλη τη χώρα με το συ­νο­λι­κό αριθ­μό των κρου­σμά­των να έχει φτά­σει τα 53.578 στις 21 Μαρ­τί­ου. Και αυτός ο αριθ­μός πρό­κει­ται να με­γα­λώ­σει. Η χει­ρό­τε­ρα πλη­γεί­σα πε­ριο­χή είναι η Λομ­βαρ­δία (η πιο βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νη πε­ριο­χή της χώρας) όπου έχουν ανα­φερ­θεί 25.515 κρού­σμα­τα, ακο­λου­θού­με­νη από την Εμί­λια-Ρο­μά­νια (6.705), το Βέ­νε­το (4.617) και το Πε­δε­μό­ντιο (3.752). Όλες αυτές οι πε­ριο­χές βρί­σκο­νται στη Βό­ρεια Ιτα­λία. Πα­ρό­λο που τα κα­τα­γε­γραμ­μέ­να κρού­σμα­τα βρί­σκο­νται σε πολύ μι­κρό­τε­ρους αριθ­μούς στις άλλες πε­ριο­χές της χώρας, κα­νείς δεν θα έπρε­πε να υπο­τι­μά τον αντί­κτυ­πο που έχει ο Covid-19 και θα συ­νε­χί­σει να έχει τις προ­σε­χείς εβδο­μά­δες, και που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και εκεί­νες τις πε­ριο­χές που προς το παρόν έχουν γλύ­τω­σει από τη μα­ζι­κή με­τά­δο­ση. Οι γνώ­μες των ει­δι­κών δια­φέ­ρουν σχε­τι­κά με το πόσο γρή­γο­ρα θα εξα­πλω­θεί η με­τά­δο­ση κατά τις προ­σε­χείς εβδο­μά­δες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­βλέ­ψει πόσο θα διαρ­κέ­σει και πότε θα φτά­σει στην κο­ρύ­φω­ση, όπως αυτή ορί­ζε­ται μετά από δύο ή τρεις δια­δο­χι­κές ημέ­ρες μεί­ω­σης του ρυθ­μού εξά­πλω­σης. Μέχρι σή­με­ρα, ωστό­σο, υπάρ­χουν 4.825 νε­κροί, με το 50% πε­ρί­που αυτών στη Λομ­βαρ­δία.

 

 

Ποια συ­γκε­κρι­μέ­να μέτρα έχει λάβει η κυ­βέρ­νη­σή σας ως απά­ντη­ση στην κρίση; Έχουν ενερ­γή­σει υπεύ­θυ­να ή ήταν απρο­ε­τοί­μα­στοι; Πε­ριέ­γρα­ψε συ­νο­πτι­κά τα μέτρα που λαμ­βά­νει τώρα η κυ­βέρ­νη­σή σας για να πε­ριο­ρί­σει τον ιό και να πε­ρι­θάλ­ψει τα άτομα που έχουν προ­σβλη­θεί από τον Covid-19. Υπάρ­χει κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, έχουν κλεί­σει τα σχο­λεία κλπ;

 

Η ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν αντα­πο­κρί­θη­κε τόσο γρή­γο­ρα και απο­τε­λε­σμα­τι­κά όσο θα έπρε­πε σε αυτή την υγειο­νο­μι­κή κρίση. Έκλει­σε τα αε­ρο­δρό­μια σε όλες τις πτή­σεις που έρ­χο­νταν από την Κίνα μετά το ξέ­σπα­σμα, αλλά δεν έκανε το ίδιο και για πτή­σεις με αντα­πό­κρι­ση. Αντί γι’ αυτό, θα έπρε­πε τα αε­ρο­δρό­μια να πα­ρα­μεί­νουν ανοι­χτά στις πτή­σεις που έρ­χο­νταν από την Κίνα, αλλά να έχουν θε­σπι­στεί έλεγ­χοι για όλους τους επι­βά­τες για τυχόν ση­μά­δια της λοί­μω­ξης και στη συ­νέ­χεια να τους βά­ζουν σε προ­λη­πτι­κή κα­ρα­ντί­να. Όταν κα­τα­γρά­φη­κε το πρώτο επί­ση­μο κρού­σμα στην Ιτα­λία, η κυ­βέρ­νη­ση δεν έκανε τί­πο­τα με υπευ­θυ­νό­τη­τα ώστε να εμπο­δί­σει τους αν­θρώ­πους από το να πα­νι­κο­βλη­θούν. Και λίγες μέρες αρ­γό­τε­ρα, η εθνι­κή κυ­βέρ­νη­ση μαζί με το­πι­κά συμ­βού­λια και στε­λέ­χη από όλο το πο­λι­τι­κό φάσμα  σπον­σο­ρά­ρι­σε δια­φη­μί­σεις που ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι η Λομ­βαρ­δία -η οι­κο­νο­μι­κή πρω­τεύ­ου­σα της Ιτα­λί­ας και το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο οι­κο­νο­μι­κό κέ­ντρο- «λει­τουρ­γού­σε κα­νο­νι­κά». Με αυτόν τον τρόπο συ­νέ­βα­λε στην υπο­τί­μη­ση της απει­λής από τον κόσμο. Μετά την αύ­ξη­ση των κρου­σμά­των, η κυ­βέρ­νη­ση έλαβε σκλη­ρά μέτρα, θέ­το­ντας τη Λομ­βαρ­δία, το Βέ­νε­το και την Εμί­λια Ρο­μά­νια σε κα­ρα­ντί­να (lockdown) και, τέλος, στις 9 Μαρ­τί­ου, δή­λω­σε ότι ολό­κλη­ρη η χώρα βρί­σκε­ται σε lockdown. Με­τα­ξύ των κύ­ριων μέ­τρων που έχει λάβει μέχρι στιγ­μής η κυ­βέρ­νη­ση είναι η απα­γό­ρευ­ση των δη­μό­σιων συ­να­θροί­σε­ων, το κλεί­σι­μο των σχο­λεί­ων και των πα­νε­πι­στη­μί­ων, η δια­τα­γή οι παμπ και τα μπαρ να κλεί­νουν στις 6 μ.μ., το κλεί­σι­μο των με­γά­λων εμπο­ρι­κών κέ­ντρων, ο αυ­στη­ρός πε­ριο­ρι­σμός του αριθ­μού των ατό­μων που επι­τρέ­πε­ται να βρί­σκο­νται μέσα στα σού­περ μάρ­κετ ανά πάσα στιγ­μή, και η προ­ώ­θη­ση της κοι­νω­νι­κής απο­στα­σιο­ποί­η­σης. Το Υπουρ­γείο Υγεί­ας έλαβε ακόμη σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα όπως η επι­βο­λή αυ­στη­ρών πε­ριο­ρι­σμών στην εκτός σπι­τιού σω­μα­τι­κή άσκη­ση, ακόμη και σε άτομα που ασκού­νται μόνα τους, καθώς και το πλή­ρες κλεί­σι­μο των μπαρ και των εστια­το­ρί­ων που βρί­σκο­νται στα αε­ρο­δρό­μια και τους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς σταθ­μούς. Και χθες η κυ­βέρ­νη­ση έλαβε την πο­λυα­να­με­νό­με­νη από­φα­ση να κλεί­σει όλους τους οι­κο­νο­μι­κούς κλά­δους που δεν είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τοι.

 

Πώς αντα­πο­κρί­θη­κε στην κρίση το σύ­στη­μα υγεί­ας; Ποιες είναι οι με­γα­λύ­τε­ρες αδυ­να­μί­ες του συ­στή­μα­τος υγεί­ας; Ποια είναι τα πιο δυ­να­τά του ση­μεία;

 

Το σύ­στη­μα υγεί­ας ρη­μά­χτη­κε από μια δε­κα­ε­τία πε­ρι­κο­πών στη χρη­μα­το­δό­τη­ση και στις πα­ρο­χές, που το κα­τέ­στη­σαν σκιά του προη­γού­με­νου εαυ­τού του. Πε­ρι­κό­πη­καν 37 δισ. ευρώ και εξα­φα­νί­στη­καν πε­ρισ­σό­τε­ρα από 70.000 κρε­βά­τια. Οι μο­νά­δες εντα­τι­κής θε­ρα­πεί­ας σή­με­ρα ανέρ­χο­νται σε μόλις 5.090, ενώ το υπουρ­γείο Υγεί­ας δη­λώ­νει ότι χρειά­ζο­νται άλλες 2.500 κλί­νες ΜΕΘ για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. Η ανα­λο­γία κλι­νών/πλη­θυ­σμού είναι σή­με­ρα 3,6 ανά 1000 κα­τοί­κους, από 5,8 ανά 1000 κα­τοί­κους το 1998. Ο αριθ­μός των δια­θέ­σι­μων επαγ­γελ­μα­τιών υγεί­ας δεν επαρ­κού­σε ούτε για να αντα­πο­κρι­θεί στις ανά­γκες ενός γε­ρα­σμέ­νου πλη­θυ­σμού σε συ­νη­θι­σμέ­νες πε­ριό­δους. Σή­με­ρα έχει λυ­γί­σει κάτω από την πίεση του ξε­σπά­σμα­τος του Covid19.

Τε­λευ­ταίο, αλλά εξί­σου ση­μα­ντι­κό, είναι ότι κατά την εφαρ­μο­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πε­ρι­κο­πών, το σύ­στη­μα κα­τα­κερ­μα­τί­στη­κε όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο σε πε­ρι­φε­ρεια­κή δια­χεί­ρι­ση, δια­σπώ­ντας την κρα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση και πα­ρε­μπο­δί­ζο­ντας το σύ­στη­μα εθνι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης. Αυτό είχε ως απο­τέ­λε­σμα οι­κο­νο­μι­κά ισχυ­ρό­τε­ρες πε­ριο­χές να λαμ­βά­νουν με­γα­λύ­τε­ρη χρη­μα­το­δό­τη­ση ενώ οι πιο αδύ­να­μες πε­ριο­χές έμει­ναν πίσω. Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, τα τε­λευ­ταία χρό­νια, η δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη έρρεε προς ένα διο­γκού­με­νο σύ­στη­μα ιδιω­τι­κής υγειο­νο­μι­κής πε­ρί­θαλ­ψης. Έτσι, το ιτα­λι­κό σύ­στη­μα υγεί­ας δεν ήταν καλά εξο­πλι­σμέ­νο προ­κει­μέ­νου να αντα­πο­κρι­θεί στην κρίση όταν αυτή χτύ­πη­σε. Ακόμη και μετά από όλα αυτά, το πιο δυ­να­τό ση­μείο του ιτα­λι­κού συ­στή­μα­τος υγεί­ας έγκει­νται στο ότι εξα­κο­λου­θεί να είναι σύ­στη­μα ενιαί­ου μο­να­δι­κού πλη­ρω­τή (ΣτΜ: «single-payer», όπου ένας δη­μό­σιος φο­ρέ­ας κα­λύ­πτει την δα­πά­νη ανα­γκαί­ας πε­ρί­θαλ­ψης σε όλο τον πλη­θυ­σμό, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν θα πα­ρέ­χει τις υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας το δη­μό­σιο ή ιδιω­τι­κοί ορ­γα­νι­σμοί, μια μορφή κα­θο­λι­κής ασφά­λι­σης). Καθώς και ότι δια­θέ­τει αφο­σιω­μέ­νους και κα­τα­πλη­κτι­κούς επαγ­γελ­μα­τί­ες, οι οποί­οι, παρά το γε­γο­νός ότι συ­νε­χώς πα­ρα­με­λού­νται από δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις, έχουν επι­δεί­ξει τη με­γα­λύ­τε­ρη αν­θρω­πιά, πει­θαρ­χία και αί­σθη­ση αυ­το­θυ­σί­ας για το κοινό καλό.

 

Περιέγρα­ψέ μας τις επί­ση­μες πο­λι­τι­κές αντι­δρά­σεις στον Covid-19 στη χώρα σου: από τα ακρο­δε­ξιά και συ­ντη­ρη­τι­κά κόμ­μα­τα, ως τα φι­λε­λεύ­θε­ρα και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά, μέχρι και τα κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς, αν είναι εύ­κο­λο.

 

Αρ­χι­κά η κρίση οδή­γη­σε σε κά­ποιου εί­δους σύγ­χυ­ση στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή. Χτύ­πη­σε σαν τσου­νά­μι και έβαλε σε δο­κι­μα­σία τις κυ­ρί­αρ­χες πο­λι­τι­κές. Η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση στην Ιτα­λία είναι μια συμ­μα­χία με­τα­ξύ του κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και του κε­ντρο­δε­ξιού λαϊ­κι­στι­κού Κι­νή­μα­τος των Πέντε Αστέ­ρων, η οποία δια­χει­ρί­ζε­ται την κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης από τότε που ξε­κί­νη­σε. Η απά­ντη­ση των κυ­βερ­νώ­ντων κομ­μά­των επι­κε­ντρώ­θη­κε στην επί­κλη­ση του αι­σθή­μα­τος της ατο­μι­κής ευ­θύ­νης. Αρ­γό­τε­ρα εξα­να­γκά­στη­καν να πά­ρουν ολο­έ­να και σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα για να προ­σπα­θή­σουν να στα­μα­τή­σουν την εξά­πλω­ση της νόσου, αλλά πά­ντο­τε απέ­φευ­γαν να κα­τα­φύ­γουν στην εξα­να­γκα­στι­κή επι­βο­λή τους καθώς πί­στευαν ότι ο κό­σμος πρό­κει­ται να τα τη­ρή­σει από μόνος του, κάτι που όντως κατά κύριο λόγο έχει συμ­βεί ως τώρα. Αυτά τα μέτρα ήταν αναμ­φί­βο­λα απα­ραί­τη­τα προ­κει­μέ­νου να στα­μα­τή­σει η επι­δη­μία από το να πάρει κα­τα­στρο­φι­κές δια­στά­σεις.

 

Εντού­τοις, ένα εγκλη­μα­τι­κό σφάλ­μα της στρα­τη­γι­κής της κυ­βέρ­νη­σης ήταν ότι ενέ­δω­σε στις πιέ­σεις της  Confindustria (ο με­γα­λύ­τε­ρος ερ­γο­δο­τι­κός σύλ­λο­γος της Ιτα­λί­ας) ότι όλα τα ερ­γο­στά­σια θα πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νουν σε λει­τουρ­γία, ακόμη και όσα δεν είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα. Ιδιαί­τε­ρα στις πε­ριο­χές που επλή­γησ­σαν χει­ρό­τε­ρα, οι οποί­ες είναι και οι πλέον βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νες, αυτό ισο­δυ­να­μεί με μα­ζι­κή δο­λο­φο­νία, καθώς πε­ρί­που 300.000 ερ­γά­τες με­τα­κι­νού­νται κα­θη­με­ρι­νά προς και από τους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, συμ­βάλ­λο­ντας στη διά­δο­ση της λοί­μω­ξης στον πλη­θυ­σμό ενώ ταυ­τό­χρο­να μο­λύ­νουν και τις δικές τους οι­κο­γέ­νειες.

 

Τα δεξιά, συ­ντη­ρη­τι­κά και ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα, ενώ στην αρχή κι αυτά προ­σπα­θού­σαν να κα­θη­συ­χά­σουν το ευρύ κοινό ότι όλα πάνε καλά, πρό­σφα­τα υιο­θέ­τη­σαν μια πολύ πιο επι­θε­τι­κή στάση και άρ­χι­σαν να απαι­τούν το κλεί­σι­μο όλων των ερ­γο­στα­σί­ων που δεν είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα έως ότου πε­ρά­σει η κρίση. Κα­τα­νο­ούν πώς μπο­ρούν να επω­φε­λη­θούν από την κα­τά­στα­ση, προ­ω­θώ­ντας ένα αί­τη­μα που βρί­σκε­ται σε αρ­μο­νία με το κοινό αί­σθη­μα εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, το­πο­θε­τώ­ντας έτσι τον εαυτό τους σε προ­νο­μια­κή θέση για την επό­με­νη πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο. Ωστό­σο, έχουν επί­σης υπο­σχε­θεί στην ένωση των αφε­ντι­κών ότι θα προ­ω­θή­σουν μια επι­θε­τι­κή φι­λο­ερ­γο­δο­τι­κή ατζέ­ντα για χα­μη­λό­τε­ρους φό­ρους, η οποία συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και μια ρύθ­μι­ση που θυ­μί­ζει ενιαίο φο­ρο­λο­γι­κό συ­ντε­λε­στή για όλα τα ει­σο­δή­μα­τα. Από σή­με­ρα, η κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε τε­λι­κά να κλεί­σει τα ερ­γο­στά­σια που δεν είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα σε συ­νεν­νό­η­ση με τους εκ­προ­σώ­πους της ένω­σης των αφε­ντι­κών  και τους εκ­προ­σώ­πους των συν­δι­κά­των. Αλλά μέχρι την ορι­στι­κή δη­μο­σί­ευ­ση του δια­τάγ­μα­τος, θα εξα­κο­λου­θή­σει σί­γου­ρα να εξε­λίσ­σε­ται μια δια­μά­χη σχε­τι­κά με το ποιοι κλά­δοι πρό­κει­ται να θε­ω­ρη­θούν απα­ραί­τη­τοι και ποιοι όχι.

 

Πώς αντα­πο­κρί­θη­καν οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε αυτήν την κρίση; Ει­δι­κά τα συν­δι­κά­τα του δη­μό­σιου τομέα, της εκ­παί­δευ­σης και της υγεί­ας;

 

Σε γε­νι­κές γραμ­μές δεν αντα­πο­κρί­θη­καν στις προσ­δο­κί­ες ότι επρό­κει­το να κά­νουν οτι­δή­πο­τε για να υπε­ρα­σπι­στούν και να προ­στα­τεύ­σουν τις ζωές των ερ­γα­ζο­μέ­νων, την υγεία τους, τις συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας και τους μι­σθούς τους. Δεν απαί­τη­σαν να κλεί­σουν έως ότου πε­ρά­σει η κρίση τα ερ­γο­στά­σια που δεν είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα, ει­δι­κά στις πε­ριο­χές που επλή­γησ­σαν χει­ρό­τε­ρα, και δεν άρ­χι­σαν να αντι­δρούν παρά μόνο, όταν οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε πολλά ερ­γο­στά­σια από το Βορρά έως το Νότο της χώρας άρ­χι­σαν αυ­θόρ­μη­τα να κα­τε­βαί­νουν σε απερ­γί­ες για την υγεία και την ασφά­λειά τους. Στη συ­νέ­χεια, οι με­γά­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις (όχι οι ορ­γα­νώ­σεις βάσης, οι οποί­ες ποτέ δεν προ­σκλή­θη­καν σε οποια­δή­πο­τε συ­ζή­τη­ση και στη­ρί­ζουν τον αγώνα από την αρχή της κρί­σης), κά­θι­σαν στο τρα­πέ­ζι με την ένωση των αφε­ντι­κών και την κυ­βέρ­νη­ση και υπέ­γρα­ψαν μια συμ­φω­νία που είχε ως σκοπό την εξα­σφά­λι­ση ασφα­λών συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας για όλους τους ερ­γα­ζο­μέ­νους.

 

Ωστό­σο, είναι ση­μα­ντι­κό να κα­τα­νο­ή­σει κα­νείς ότι η ιτα­λι­κή βιο­μη­χα­νία απο­τε­λεί­ται κυ­ρί­ως από μι­κρού με­γέ­θους επι­χει­ρή­σεις, στις οποί­ες τα συν­δι­κά­τα είναι αδύ­να­μα, αν υπάρ­χουν κα­θό­λου, και στις οποί­ες οι συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας βρί­σκο­νται υπό τον από­λυ­το έλεγ­χο των αφε­ντι­κών. Εξάλ­λου, ακόμη και στα με­γα­λύ­τε­ρα ερ­γο­στά­σια, όχι μόνο είναι αντι­κει­με­νι­κά αδύ­να­τη η συμ­μόρ­φω­ση με τα μέτρα ασφα­λεί­ας που επι­βάλ­λο­νται από την εθνι­κή συμ­φω­νία (για πα­ρά­δειγ­μα, η τή­ρη­ση από­στα­σης του­λά­χι­στον ενός μέ­τρου), αλλά συχνά δεν έχουν πα­ρα­σχε­θεί στους ερ­γα­ζο­μέ­νους προ­στα­τευ­τι­κές μά­σκες κα­νε­νός εί­δους, ή είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να φο­ρούν την ίδια μάσκα για πολ­λές μέρες. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι τα συν­δι­κά­τα έφθα­σαν στο ση­μείο να δε­χθούν ένα εφά­παξ μπό­νους των 100 ευρώ (ακα­θά­ρι­στα) που θα δί­νε­ται σε όποιο ερ­γα­ζό­με­νο προ­σέρ­χε­ται στην ερ­γα­σία του! Τώρα προ­σπα­θούν να επα­νορ­θώ­σουν για τη συμ­με­το­χή τους σε αυτό το έγκλη­μα, ζη­τώ­ντας από την κυ­βέρ­νη­ση να κλεί­σει τα πάντα, πράγ­μα το οποίο τε­λι­κά συ­νέ­βη, αλλά μόνο αφού η ζημιά είχε γίνει και ο θυμός των ερ­γα­ζο­μέ­νων έβρα­ζε για μέρες και μέρες.

 

 

Πώς αντα­πο­κρί­θη­καν στην κρίση τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα (φοι­τη­τι­κό, φε­μι­νι­στι­κό, οι­κο­λο­γι­κό, για τους με­τα­νά­στες, τους ιθα­γε­νείς κλπ);

 

Από τη στιγ­μή που τε­θή­κα­με σε κα­ρα­ντί­να, δεν επι­τρέ­πο­νται οι μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και δεν είναι δυ­να­τές οι συ­να­ντή­σεις, αλλά ορ­γα­νώ­νο­νται σε το­πι­κή βάση ιντερ­νε­τι­κές συ­να­ντή­σεις on-line για να προ­σπα­θή­σουν να αντα­πο­κρι­θούν στην κρίση όσο κα­λύ­τε­ρα μπο­ρούν. Ο κύ­ριος στό­χος τώρα είναι να βοη­θή­σου­με όσους βρί­σκο­νται σε μειο­νε­κτι­κό­τε­ρη θέση, τα άτομα με ει­δι­κές ανά­γκες και τους άπο­ρους με τις κα­θη­με­ρι­νές τους ανά­γκες (κυ­ρί­ως τα ψώνια). Έτσι, τα κι­νή­μα­τα, κα­θέ­να από αυτά σύμ­φω­να με τις πραγ­μα­τι­κές του δυ­να­τό­τη­τες σε μια εποχή με­γά­λης πί­ε­σης, θα προ­σπα­θή­σουν να ορ­γα­νώ­σουν την πα­ρο­χή ορι­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών σε αυ­τούς τους αν­θρώ­πους. Πολ­λοί προ­σπα­θούν επί­σης να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης για το σκοπό της διά­δο­σης μιας εναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής αφή­γη­σης, ορ­γα­νώ­νο­ντας κα­μπά­νιες δια μέσου του δια­δι­κτύ­ου κλπ.

 

 

Έχουν γίνει κα­θό­λου προ­σπά­θειες για να προ­βλη­θούν αιτή­μα­τα για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, εθνι­κό σύ­στη­μα υγεί­ας, οι­κο­νο­μι­κά μέτρα έκτα­κτης ανά­γκης για αμοι­βή προς τους ανέρ­γους, δια­κο­πή πλη­ρω­μών ενοι­κί­ου και χρεών κλπ;

 

Σχε­τι­κά με αυτό το θέμα, κα­τα­βάλ­λο­νται προ­σπά­θειες από την Αρι­στε­ρά, αν και αυτές είναι ακόμη πολύ κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νες και προς το παρόν, δεν είναι σε θέση να δια­δρα­μα­τί­σουν ου­σια­στι­κό πο­λι­τι­κό ρόλο. Δυ­στυ­χώς, η Αρι­στε­ρά δεν είναι ακόμη σε θέση να αξιο­ποι­ή­σει τις ρωγ­μές που άνοι­ξε αυτή η τρα­γω­δία για να προ­ω­θή­σει αι­τή­μα­τα όχι μόνο για την αντι­με­τώ­πι­ση της κα­τά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης αλλά, προ­χω­ρώ­ντας προς τα μπρος, να βρε­θεί η ίδια σε κα­λύ­τε­ρη θέση για να αντε­πι­τε­θεί τους κα­πι­τα­λι­στές, οι οποί­οι θα προ­σπα­θή­σουν σί­γου­ρα να φορ­τώ­σουν στους ώμους της ερ­γα­τι­κής τάξης το βάρος της κρί­σης μετά τον Covid-19, στο γε­νι­κό πλαί­σιο μιας ύφε­σης που θα πλή­ξει σκλη­ρά την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία και θα χτυ­πή­σει ακόμα σκλη­ρό­τε­ρα μια χώρα όπως η Ιτα­λία.

 

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, τα κύρια αι­τή­μα­τα της ευ­ρύ­τε­ρης αρι­στε­ράς είναι: επαρ­κές εγ­γυ­η­μέ­νο ει­σό­δη­μα για όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους που έχουν μεί­νει χωρίς δου­λειά λόγω της έκτα­κτης ανά­γκης· φόρος ει­σο­δή­μα­τος στους πλού­σιους· πλή­ρης και ολο­κλη­ρω­μέ­νη κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος υγεί­ας· το ιδιω­τι­κό σύ­στη­μα πε­ρί­θαλ­ψης να είναι απο­κλει­στι­κά αυ­το­χρη­μα­το­δο­τού­με­νο χωρίς καμία συ­νει­σφο­ρά από το κρά­τος· επί­τα­ξη χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση ιδιω­τι­κών υπο­δο­μών υγειο­νο­μι­κής πε­ρί­θαλ­ψης για την αντι­με­τώ­πι­ση της κα­τά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης. Η κυ­βέρ­νη­ση έχει λάβει ορι­σμέ­να μέτρα που επί­σης ζη­τή­θη­καν από την Αρι­στε­ρά και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, όπως η ανα­στο­λή πλη­ρω­μών ενοι­κί­ου, το κρα­τι­κό βο­ή­θη­μα για τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους και η δί­μη­νη απα­γό­ρευ­ση απο­λύ­σε­ων σε κλά­δους που έκλει­σαν εξ αι­τί­ας της επι­δη­μί­ας του Covid19. Ωστό­σο, η Αρι­στε­ρά και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα έχουν ζη­τή­σει επί­σης τη γε­νί­κευ­ση αυτών των μέ­τρων, το πεδίο εφαρ­μο­γής των οποί­ων ακόμα δεν κα­λύ­πτει εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, ιδιαί­τε­ρα εκεί­νους που ερ­γά­ζο­νται στον «ανε­πί­ση­μο» τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, που είναι ιδιαί­τε­ρα με­γά­λος στο νότο της χώρας.

 

 

Κάποια τε­λι­κά σχό­λια για τον αντί­κτυ­πο της κρί­σης του Covid-19 και πώς νο­μί­ζεις ότι θα επη­ρε­ά­σει την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή κατά τις προ­σε­χείς εβδο­μά­δες και μήνες;

 

Χωρίς υπερ­βο­λή, μπο­ρεί κα­νείς να πει ότι αυτό αλ­λά­ζει τα πάντα. Τί­πο­τα δεν θα είναι όπως ήταν πριν από την επι­δη­μία. Πολ­λοί άν­θρω­ποι θα λα­χτα­ρούν να επι­στρέ­ψουν στην παλιά κα­νο­νι­κό­τη­τα. Ωστό­σο, η οι­κο­νο­μι­κή ύφεση, της οποί­ας η έκτα­ση θα οξυν­θεί μετά το ξέ­σπα­σμα του Codid-19 και η οποία θα συ­νε­χι­στεί και μετά την υπο­χώ­ρη­ση της υγειο­νο­μι­κής κρί­σης, θα απο­δεί­ξει ότι αυτή η λα­χτά­ρα είναι αδύ­να­το να ικα­νο­ποι­η­θεί. Κατά πάσα πι­θα­νό­τη­τα, το χάσμα με­τα­ξύ της επι­θυ­μί­ας εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων να επι­στρέ­ψουν στην προη­γού­με­νη ζωή τους και των αντι­κει­με­νι­κών συν­θη­κών που θα εμπο­δί­ζουν να συμ­βεί κάτι τέ­τοιο, θα ανοί­ξει έναν νέο πο­λι­τι­κό χώρο, ει­δι­κά αφό­του η άρ­χου­σα τάξη θα προ­σπα­θή­σει να επι­βά­λει ακόμη πιο σκλη­ρές θυ­σί­ες στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τους απλούς αν­θρώ­πους. Η ανερ­γία θα αυ­ξη­θεί, η λι­τό­τη­τα μπο­ρεί να επα­νέλ­θει με καλ­πα­σμό και το δη­μό­σιο χρέος ως πο­σο­στό του ΑΕΠ θα εκτι­να­χθεί καθώς οι έκτα­κτες δη­μό­σιες δα­πά­νες θα χρη­μα­το­δο­τη­θούν από νέα χρέη αντί της φο­ρο­λό­γη­σης των πλου­σί­ων, των εται­ριών και των με­γα­λύ­τε­ρων επι­χει­ρή­σε­ων. Και όταν τε­λειώ­σουν όλα, τα κυ­βερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα θα απαι­τή­σουν την πλη­ρω­μή αυτών των χρεών από τους ερ­γα­ζό­με­νους.

 

Επι­πλέ­ον, η κρίση του σχε­δί­ου της ΕΕ θα ρί­χνει τη σκιά της πάνω σε όλα αυτά.

 

Η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή αντι­με­τω­πί­ζει με­γά­λους κρα­δα­σμούς καθώς ξε­δι­πλώ­νε­ται αυτό το νέο πο­λι­τι­κό τοπίο και θα υπάρ­ξει και συ­νέ­χεια. Διά­φο­ροι κυ­βερ­νη­τι­κοί συ­να­σπι­σμοί θα δη­μιουρ­γη­θούν και θα ξα­να­δη­μιουρ­γη­θούν, τα κα­τε­στη­μέ­να κόμ­μα­τα θα πρέ­πει να στα­θούν σε ένα ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό τοπίο και νέοι πο­λι­τι­κοί δρώ­ντες θα ανα­δυ­θούν. Για πα­ρά­δειγ­μα, η δη­μο­τι­κό­τη­τα του κε­ντρώ­ου πρω­θυ­πουρ­γού Τζου­ζέ­πε Κόντε φαί­νε­ται να αυ­ξά­νε­ται με δε­δο­μέ­νη την πλα­τιά αντί­λη­ψη του πλη­θυ­σμού για τον χει­ρι­σμό της κρί­σης από αυτόν. Προς το παρόν, το κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, ο με­γα­λύ­τε­ρος εταί­ρος του κυ­βερ­νώ­ντος συ­να­σπι­σμού, πα­ρου­σιά­ζε­ται κάπως ενι­σχυ­μέ­νο από αυτή τη δο­κι­μα­σία, ενώ, στην άλλη πλευ­ρά του κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κού πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος, η Λέγκα του ακρο­δε­ξιού ηγέτη Ματέο Σαλ­βί­νι θα βγεί μάλ­λον απο­δυ­να­μω­μέ­νη. Ωστό­σο, η Λέγκα συ­νε­χί­ζει να κι­νεί­ται επι­κίν­δυ­να γύρω στο 27% στις πα­νε­θνι­κές δη­μο­σκο­πή­σεις, ενώ το άλλο κόμμα της ακρο­δε­ξιάς –οι Fratelli d’ Italia (Αδελ­φοί της Ιτα­λί­ας)- συ­νε­χί­ζει να ανε­βαί­νει στις δη­μο­σκο­πή­σεις (τώρα βρί­σκε­ται πε­ρί­που στο 15%) επει­δή ένα σχε­τι­κά ευρύ μι­κρο­α­στι­κό στρώ­μα (μαζί με τμήμα των λαϊ­κών τά­ξε­ων) θε­ω­ρεί ότι υπε­ρα­σπί­ζε­ται τον «απλό λαό» ενά­ντια στη χρημ­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο και τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις.

 

 

Για την Αρι­στε­ρά, η συμ­φο­ρά του Covid-19 ανοί­γει μια εντε­λώς νέα πε­ρί­ο­δο. Η ύφεση θα οδη­γή­σει σε με­γά­λους κιν­δύ­νους, αλλά επί­σης θα δη­μιουρ­γή­σει και αντί­στοι­χα με­γά­λες ευ­και­ρί­ες. Βρι­σκό­μα­στε σε σταυ­ρο­δρό­μι. Εάν τε­λι­κά κα­τορ­θώ­σου­με να συν­δυά­σου­με τις  αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες -όπου «ο λαός δεν μπο­ρεί πλέον να ζει όπως παλιά και η άρ­χου­σα τάξη δεν μπο­ρεί πλέον να κυ­βερ­νά όπως παλιά»- με την υπο­κει­με­νι­κή δυ­να­τό­τη­τά μας να ενώ­νου­με, να ορ­γα­νώ­νου­με και να προ­ω­θού­με πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα που απη­χούν τα βα­θύ­τε­ρα αι­σθή­μα­τα των μαζών, και εάν εί­μα­στε ικα­νοί να σκε­φτό­μα­στε και να ενερ­γού­με στρα­τη­γι­κά, θα μπο­ρέ­σου­με να αξιο­ποι­ή­σου­με στο έπα­κρο μια πε­ρί­ο­δο γε­μά­τη από σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους αλλά εξί­σου ώριμη για τε­ρά­στιες αλ­λα­γές.

//rproject.gr