Η μάχη με τα αφεντικά στην Ιταλία

Γεια σου Ελιά­να κι ευ­χα­ρι­στού­με για τον χρόνο σου, ξέ­ρου­με ότι είσαι πολύ απα­σχο­λη­μέ­νη αυτές τις μέρες.

Εγώ ευ­χα­ρι­στώ. Το θεωρώ ση­μα­ντι­κό να μά­θουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε όλο τον κόσμο τι συμ­βαί­νει στην Ιτα­λία.

Πα­ρα­κα­λώ πες μας για την κα­τά­στα­ση που αντι­με­τω­πί­ζουν αυτήν τη στιγ­μή οι Ιτα­λοί ερ­γα­ζό­με­νοι.

Κοι­τά­με το μέλ­λον με ανη­συ­χία. Τα μέτρα που έχει πάρει η ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση ήταν πολύ αντι­φα­τι­κά από την αρχή κι έχουν ρίξει το τε­ρά­στιο βάρος της κρί­σης στις πλά­τες των ερ­γα­τών. Οι ερ­γά­τες και οι μι­σθω­τοί πλη­ρώ­νουν ένα πολύ ακρι­βό τί­μη­μα –και με υγειο­νο­μι­κούς όρους και με οι­κο­νο­μι­κούς.

Ακρι­βό τί­μη­μα;

Εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι στην Ιτα­λία ζουν μια διπλή ζωή: Τα σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα, ως «πο­λί­τες», δεν μπο­ρούν να πάνε ούτε καν μια βόλτα στο πάρκο. Αλλά τις Δευ­τέ­ρες πρέ­πει να πάνε πίσω στη δου­λειά και ως «ερ­γά­τες» να συ­νω­στι­στούν στα λε­ω­φο­ρεία και τα τραμ και να έρ­θουν σε επαφή με εκα­το­ντά­δες συ­να­δέλ­φους τους. Αυτό θέτει τους ίδιους σε κίν­δυ­νο και ακυ­ρώ­νει τα μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της εξά­πλω­σης σε όλο τον πλη­θυ­σμό.

Τι ακρι­βώς εν­νο­είς;

Αφορά κυ­ρί­ως αυ­τούς που απαι­τεί­ται να ερ­γά­ζο­νται σκλη­ρά και που συ­νή­θως δεν τους εγ­γυά­ται κα­νείς ούτε τα ελά­χι­στα μέτρα ασφα­λεί­ας. Οι άν­θρω­ποι που θί­γο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο είναι προ­φα­νώς αυτοί που απα­σχο­λού­νται στους λε­γό­με­νους απα­ραί­τη­τους κλά­δους, δη­λα­δή στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες με βα­σι­κή την υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, αλλά και στη δια­νο­μή τρο­φί­μων, τις συ­γκοι­νω­νί­ες, την κα­θα­ριό­τη­τα. Επί­σης θί­γο­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε κλά­δους που δεν είναι απα­ραί­τη­τοι για την κα­θη­με­ρι­νή ζωή, ιδιαί­τε­ρα οι ερ­γα­ζό­με­νοι στη βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή που μέχρι πρό­τι­νος λει­τουρ­γού­σε (ή συ­νε­χί­ζει να λει­τουρ­γεί) απο­λύ­τως κα­νο­νι­κά. Επι­πλέ­ον, το βάρος αυτής της κρί­σης είχε ένα δρα­μα­τι­κό αντί­κτυ­πο στους ερ­γα­τι­κούς μι­σθούς.

Με ποιο τρόπο;

Στις επι­χει­ρή­σεις που έχουν κλεί­σει, το ερ­γα­τι­κό ει­σό­δη­μα κα­λύ­φθη­κε κα­θυ­στε­ρη­μέ­να και απο­λύ­τως ανε­παρ­κώς.

Αλλά η κυ­βέρ­νη­ση ενέ­κρι­νε το διά­ταγ­μα «Cura Italia». Και με την πρό­βλε­ψη «cassa integrazione» υπο­τί­θε­ται ότι θα προ­στα­τευ­τούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι από πε­ρι­κο­πές στους μι­σθούς; 

Η κυ­βέρ­νη­ση υπό­σχε­ται πολλά, αλλά η λε­γό­με­νη «cassa integrazione» κα­λύ­πτει μόνο μέρος του μι­σθού. Ένας απλός ερ­γα­ζό­με­νος παίρ­νει λίγο πα­ρα­πά­νω από το μισό ενός μέσου μι­σθού. Πολ­λοί άν­θρω­ποι δεν δι­καιού­νται καν την «cassa integrazione». Οι επι­σφα­λείς ερ­γα­ζό­με­νοι δι­καιού­νται μόνο ένα εφά­παξ μπό­νους 600 ευρώ για όλη την πε­ρί­ο­δο που βρί­σκο­νται εκτός ερ­γα­σί­ας. Αυτοί που δου­λεύ­ουν σε μι­κρές επι­χει­ρή­σεις κα­λύ­πτο­νται μόνο από μια συ­γκε­κρι­μέ­νη εκ­δο­χή της «cassa integrazione», που χρη­μα­το­δο­τεί­ται από τις Πε­ρι­φέ­ρειες, και για την οποία θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νουν 5-6 μήνες.

Πόσοι άν­θρω­ποι συ­νε­χί­ζουν να ερ­γά­ζο­νται; Σύμ­φω­να με κά­ποιες βά­σι­μες εκτι­μή­σεις 12 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι συ­νε­χί­ζουν να πη­γαί­νουν για δου­λειά, δη­λα­δή το 60% του συ­νό­λου των απα­σχο­λού­με­νων.

Δεν μπορώ να πω ακρι­βώς. Η μόνη απά­ντη­ση που μπορώ να δώσω είναι αυτή: Εξα­κο­λου­θούν να είναι πάρα πολ­λοί!

Αλλά η κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε να δια­κό­ψει την πα­ρα­γω­γή στις μη-απα­ραί­τη­τες βιο­μη­χα­νί­ες. Πώς προ­κύ­πτει αυτό λοι­πόν;

Αυτά ήταν σκέ­τες ανα­κοι­νώ­σεις. Κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες ανα­κοι­νώ­σεις, που έγι­ναν στο facebook από τον πρω­θυ­πουρ­γό Κόντε όταν υπήρ­χαν ήδη 4.000 νε­κροί μόνο στη Λομ­βαρ­δία, την πιο πλητ­τό­με­νη και ταυ­τό­χρο­να την πιο βιο­μη­χα­νι­κή πε­ρι­φέ­ρεια της Ιτα­λί­ας.

Οπότε δεν έκα­ναν απο­λύ­τως τί­πο­τα;

Κάτι έγινε, αλλά με δρα­μα­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση. Και είναι σε εξέ­λι­ξη μια μάχη που μαί­νε­ται με τα αφε­ντι­κά, γύρω από το ποιες επι­χει­ρή­σεις θε­ω­ρού­νται ανα­γκαί­ες.

Δη­λα­δή;

Μια μέρα μετά την ανα­κοί­νω­ση του πρω­θυ­πουρ­γού Κόντε, η Confidustria –η ένωση των ερ­γο­δο­τών- έβαλε το χέρι της στο διά­ταγ­μα, πα­ρεμ­βαί­νο­ντας στον κα­θο­ρι­σμό των δρα­στη­ριο­τή­των που θε­ω­ρού­νται ανα­γκαί­ες.

Πώς το κα­τά­φε­ρε αυτό;

Ο κα­τά­λο­γος με τις επι­χει­ρή­σεις που θε­ω­ρού­νται ανα­γκαί­ες γί­νε­ται όλο και με­γα­λύ­τε­ρος. Για πα­ρά­δειγ­μα, ανά­με­σα στους κλά­δους που θε­ω­ρού­νται ανα­γκαί­οι είναι και το συν­θε­τι­κό λά­στι­χο. Αν αυτό αφο­ρού­σε τα πο­λύ­τι­μα λα­στι­χέ­νια γά­ντια θα ήταν σωστό. Αλλά εδώ μι­λά­με για πα­ρα­γω­γή ελα­στι­κών αυ­το­κι­νή­των! Άλλο ένα εξορ­γι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα: η βιο­μη­χα­νία όπλων. Το υπουρ­γείο Άμυ­νας έβγα­λε μια ανα­κοί­νω­ση όπου ζητά ευ­γε­νι­κά από τις κα­τα­σκευα­στι­κές βιο­μη­χα­νί­ες να επι­βρα­δύ­νουν την πα­ρα­γω­γή. Αλλά είναι μια μη-δε­σμευ­τι­κή πα­ρά­κλη­ση για την οποία στις εται­ρί­ες δεν τους καί­γε­ται καρφί!

Αλλά στη συ­νέ­χεια η κυ­βέρ­νη­ση έβγα­λε ένα νέο διά­ταγ­μα, σωστά;

Ας πούμε ότι αν το πρώτο ήταν ήδη κα­θυ­στε­ρη­μέ­νο, το γε­γο­νός ότι έπρε­πε να φτά­σει να υπο­χρε­ω­θεί για να βγά­λει ένα δεύ­τε­ρο ήταν μια εγκλη­μα­τι­κή σπα­τά­λη χρό­νου. Οι μέρες που χά­θη­καν δεν αφο­ρούν μόνο αυτές ανά­με­σα στα δύο δια­τάγ­μα­τα, υπάρ­χει και η επι­πλέ­ον κα­θυ­στέ­ρη­ση στο κλεί­σι­μο των επι­χει­ρή­σε­ων [μετά το νέο διά­ταγ­μα] καθώς αξιο­ποί­η­σαν την δυ­να­τό­τη­τα που τους δό­θη­κε να συ­νε­χί­σουν να ερ­γά­ζο­νται για να εκτε­λέ­σουν εκ­κρε­μείς πα­ραγ­γε­λί­ες που είχαν γίνει στο με­σο­διά­στη­μα [με­τα­ξύ των δύο δια­ταγ­μά­των]. Έτσι οι επι­χει­ρή­σεις μπό­ρε­σαν και πάλι να απο­φύ­γουν το κλεί­σι­μο. Επο­μέ­νως, ακόμα κι αν το νέο διά­ταγ­μα είναι κα­λύ­τε­ρο από το προη­γού­με­νο, αφή­νει άλυτα πολλά προ­βλή­μα­τα, ίσως εξαι­τί­ας του γε­γο­νό­τος ότι οι ίδιοι που το εφαρ­μό­ζουν δεν το πι­στεύ­ουν ει­λι­κρι­νά.

Δεν έχει πει­στεί η κυ­βέρ­νη­ση ότι αυτός ο ιός πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί με κάθε μέσο;

Το πραγ­μα­τι­κό ερώ­τη­μα είναι το πώς θα αντι­με­τω­πι­στεί. Χωρίς τις «άγριες απερ­γί­ες», την απει­λή γε­νι­κής απερ­γί­ας από τα συν­δι­κά­τα και τις πολ­λές μι­κρές δρά­σεις στα ερ­γο­στά­σια, οι συμ­φω­νί­ες που υπήρ­ξαν δεν θα είχαν γίνει. Η κυ­βέρ­νη­ση πιέ­στη­κε από τους ερ­γα­ζό­με­νους. Αλλά συ­νε­χί­ζουν να υπάρ­χουν πολλά κενά, σε πολ­λούς κλά­δους που δεν έχει απο­σα­φη­νι­στεί τι θε­ω­ρεί­ται ανα­γκαίο.

Για πα­ρά­δειγ­μα;

Έχω στο μυαλό μου τις τρά­πε­ζες, ή τις ασφα­λι­στι­κές εται­ρί­ες ή τα τα­χυ­δρο­μεία, όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν κα­λύ­πτουν απο­κλει­στι­κά ανα­γκαί­ες δρα­στη­ριό­τη­τες αλλά απα­σχο­λού­νται και για άλλες, την ίδια ώρα που βρί­σκο­νται σε με­γά­λο κίν­δυ­νο και μπο­ρεί να συμ­βά­λουν στη διά­δο­ση. Δύο τα­χυ­δρο­μι­κοί έχουν ήδη πε­θά­νει εδώ στο Μπέρ­γκα­μο.

Πώς εφαρ­μό­ζο­νται τα κυ­βερ­νη­τι­κά μέτρα;

Εκεί είναι το κόλπο. Πολ­λές επι­χει­ρή­σεις αλ­λά­ζουν τον ορι­σμό της βιο­μη­χα­νι­κής τους δρα­στη­ριό­τη­τας από τη μια μέρα στην άλλη, και ξαφ­νι­κά ανή­κουν στην ανα­γκαία πα­ρα­γω­γή. Επι­πλέ­ον, επι­χει­ρή­σεις που δεν ανή­κουν στους ανα­γκαί­ους κλά­δους μπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν να λει­τουρ­γούν αν ανή­κουν στην αλυ­σί­δα πα­ρα­γω­γής ενός ανα­γκαί­ου αγα­θού.

Εντά­ξει αυτό, αλλά πώς κα­θο­ρί­ζε­ται;

Με ένα πι­στο­ποι­η­τι­κό που εκ­δί­δει η ίδια η επι­χεί­ρη­ση για τον εαυτό της!

Σο­βα­ρά τώρα;

Η επι­χεί­ρη­ση ενη­με­ρώ­νει τον πε­ρι­φε­ρεια­κό διοι­κη­τή (δη­λα­δή τον εκ­πρό­σω­πο της κε­ντρι­κής κυ­βέρ­νη­σης στην πε­ρι­φέ­ρεια), ο οποί­ος μετά συμ­βου­λεύ­ε­ται τα συν­δι­κά­τα, αλλά στο τέλος απο­φα­σί­ζει αυτός. Δεν είναι όλοι οι πε­ρι­φε­ρεια­κοί διοι­κη­τές εξί­σου αφο­σιω­μέ­νοι στην προ­στα­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και στις επι­χει­ρή­σεις όπου δεν υπάρ­χει σω­μα­τείο δεν μπο­ρού­με να κά­νου­με και πολλά. Αντί­θε­τα, όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν δύ­να­μη και είναι συν­δι­κα­λι­σμέ­νοι, οι επι­χει­ρή­σεις έχουν ήδη κλεί­σει.

Εξή­γη­σέ το αυτό λίγο πα­ρα­πά­νω.

Από όταν ανα­κη­ρύ­χθη­κε κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, άρ­χι­σε να αυ­ξά­νε­ται η ανη­συ­χία των ερ­γα­τών. Σε ερ­γο­στά­σια όπου υπήρ­χε ισχυ­ρή ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­τών, το κλεί­σι­μό τους επι­βλή­θη­κε άμεσα από τα κάτω. Για πα­ρά­δειγ­μα, η εται­ρία «Same» στο Μπέρ­γκα­μο, που είναι ένα από τα «κά­στρα» της πλατ­φόρ­μας «Riconquistiamo Tutto!» (ΣτΜ: αρι­στε­ρή-αντι­πο­λι­τευ­τι­κή τάση στην ερ­γα­τι­κή συ­νο­μπο­σπον­δία CGIL) είχε ήδη κλεί­σει από τα τέλη Φλε­βά­ρη με συμ­φω­νία του συν­δι­κά­του.

Αλλά αυτή μοιά­ζει η από­λυ­τη εξαί­ρε­ση.

Φυ­σι­κά. Αλλά από νωρίς άρ­χι­σε κάτι να κι­νεί­ται και σε άλ­λους χώ­ρους δου­λειάς. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι άρ­χι­σαν να αμ­φι­σβη­τούν τις σχι­ζο­φρε­νι­κές πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης: Από τη μια μεριά, μια κυ­βέρ­νη­ση που σε κα­τα­κλύ­ζει με εκ­κλή­σεις και κα­τα­να­γκα­σμούς για να μεί­νεις σπίτι. Κι από την άλλη, εσύ να πη­γαί­νεις κάθε μέρα στη δου­λειά σαν να μη συμ­βαί­νει τί­πο­τα. Αλλά σε αυτό το ση­μείο τα συν­δι­κά­τα έκα­ναν ένα λάθος.

Τι εν­νο­είς;

Καθώς αυ­ξα­νό­ταν η οργή και ο φόβος, το συν­δι­κά­το επι­κε­ντρώ­θη­κε σε ένα μη-ρε­α­λι­στι­κό αί­τη­μα, την ερ­γα­σία σε συν­θή­κες ασφά­λειας.

Γιατί δεν είναι ρε­α­λι­στι­κό;

Σε πολ­λούς χώ­ρους δου­λειάς, ει­δι­κά στα ερ­γο­στά­σια, είναι ανέ­φι­κτο. Δεν υπάρ­χει τρό­πος να τη­ρη­θούν οι απο­στά­σεις ασφα­λεί­ας. Επί­σης δεν ήταν ρε­α­λι­στι­κό να πι­στεύ­ουν ότι θα φτά­σει έγκαι­ρα προ­στα­τευ­τι­κός εξο­πλι­σμός την στιγ­μή που αυτός έλει­πε ακόμα και για τους ερ­γα­ζό­με­νους στο σύ­στη­μα υγεί­ας!

Ναι αλλά προ­φα­νώς οι ερ­γά­τες δεν πρέ­πει να προ­στα­τευ­τούν;

Προ­φα­νώς. Αλλά στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες έλ­λει­ψης προ­στα­τευ­τι­κού εξο­πλι­σμού, δεν έχει νόημα να ζητάς «ασφα­λή ερ­γα­σία» αντί να απαι­τείς απλά να κλεί­σουν τα ερ­γο­στά­σια. Αντί­θε­τα, το να απο­κτή­σου­με αυτόν τον εξο­πλι­σμό θα ήταν εξί­σου εγκλη­μα­τι­κό: θα σή­μαι­νε ότι τον στε­ρού­με από τα νο­σο­κο­μεία και τις ανα­γκαί­ες δρα­στη­ριό­τη­τες.

Ποιες ήταν οι συ­νέ­πειες της επι­κέ­ντρω­σης στο σύν­θη­μα για «ασφα­λή ερ­γα­σία»;

Χά­θη­κε πο­λύ­τι­μος χρό­νος. Υπο­γρά­φη­κε βέ­βαια ένα πρω­τό­κο­λο ασφα­λεί­ας με τις επι­χει­ρή­σεις. Αλλά είναι πρα­κτι­κά άχρη­στο. Αν και ει­σή­χθη­σαν νέες υπο­χρε­ώ­σεις για τους ερ­γο­δό­τες, όπως πχ η θερ­μο­μέ­τρη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αυτές έχουν το χα­ρα­κτή­ρα μη-δε­σμευ­τι­κών συ­στά­σε­ων προς τις επι­χει­ρή­σεις.

Ως απο­τέ­λε­σμα, εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι πα­ρέ­μει­ναν ανα­γκα­σμέ­νοι να πη­γαί­νουν για δου­λειά, και αγνο­ή­θη­κε ένας ση­μα­ντι­κός πα­ρά­γο­ντας στο σπά­σι­μο της αλυ­σί­δας της διά­δο­σης –δη­λα­δή το κλεί­σι­μο των μη-ανα­γκαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων.

Πώς προ­έ­κυ­ψε αυτή η συμ­φω­νία;

Δεν θα είχε προ­κύ­ψει χωρίς τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­τών στα ερ­γο­στά­σια. Αυτές έβα­λαν πίεση όχι μόνο στους ερ­γο­δό­τες αλλά και στις τρεις με­γά­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες.

Με ποιον τρόπο;

Μπορώ να ανα­φερ­θώ στα ερ­γο­στά­σια που εί­μα­στε ισχυ­ροί ως «Riprendiamoci tutto!»: GKN, Piaggio, Electrolux, Fincantieri, όπου η φωνή των ερ­γα­τών είχε ήδη ακου­στεί. Αλλά συ­νέ­βη και σε άλ­λους βιο­μη­χα­νι­κούς ομί­λους, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Fiat-Chrysler. Έπει­τα υπάρ­χει ο κλά­δος της αλυ­σί­δας δια­κί­νη­σης (απο­θή­κευ­ση, δια­νο­μή κλπ) όπου οι Cobas (ΣτΜ: μα­χη­τι­κό ρεύμα «συν­δι­κα­λι­σμού βάσης») ορ­γα­νώ­νουν ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες εδώ και πολλά χρό­νια. Τέλος υπάρ­χουν οι πιο αυ­θόρ­μη­τες και εξα­το­μι­κευ­μέ­νες μορ­φές πάλης, όπως να δη­λώ­νεις ασθέ­νεια, να παίρ­νεις άδειες ή απλά να μην εμ­φα­νί­ζε­ται στη δου­λειά. Μπο­ρεί να μοιά­ζει πα­ρά­ξε­νο, αλλά η οργή κι ο φόβος ξέ­σπα­σαν μετά την υπο­γρα­φή του πρω­το­κό­λου ασφα­λεί­ας. Ένα κύμα απερ­γιών σά­ρω­σε τη χώρα. Όχι μόνο εκεί όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι είχαν δύ­να­μη κι ορ­γά­νω­ση. Αυτοί συ­νέ­βα­λαν στο να δώ­σουν ένα πα­ρά­δειγ­μα, αλλά και ακόμα και στα λι­γό­τε­ρο ρι­ζο­σπα­στι­κά ερ­γο­στά­σια οι ερ­γά­τες στα­μά­τη­σαν την πα­ρα­γω­γή. Επι­πλέ­ον, επει­δή έκλει­σαν κά­ποια με­γά­λα ερ­γο­στά­σια, άρ­χι­σαν να χά­νουν πα­ραγ­γε­λί­ες και συμ­βό­λαια και οι βιο­μη­χα­νί­ες επε­ξερ­γα­σί­ας (ΣτΜ: downstream industries, ο κλά­δος με­τα­ποί­η­σης ή συ­σκευα­σί­ας που δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στα «τε­λι­κά» στά­δια της αλυ­σί­δας πα­ρα­γω­γής πριν το τε­λι­κό προ­ϊ­όν φτά­σει στην αγορά). Οι ερ­γα­ζό­με­νοι είδαν ότι η κα­τά­στα­ση αλ­λά­ζει και έδρα­σαν αντί­στοι­χα.

Αλλά πώς ορ­γα­νώ­νε­ται μια απερ­γία στην εποχή του κο­ρο­ναϊ­ού;

Ήταν πολύ αργά όταν κά­λε­σαν οι κε­ντρι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες σε πα­νε­θνι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση προ­κει­μέ­νου να κλεί­σουν τα ερ­γο­στά­σια, οπότε στην αρχή πολ­λοί ερ­γά­τες έπρε­πε να σκε­φτούν δικές τους ιδέες. Η ανη­συ­χία ήταν τόσο με­γά­λη που πα­ρα­με­ρί­στη­καν όλες οι συ­νη­θι­σμέ­νες δια­δι­κα­σί­ες. Για να ορ­γα­νω­θούν, οι ερ­γά­τες χρη­σι­μο­ποί­η­σαν τα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα στο ίντερ­νετ. Την Electrolux στο Forli, η απερ­γία η οποία ήταν πε­τυ­χη­μέ­νη ορ­γα­νώ­θη­κε εξο­λο­κλή­ρου μέσω του Whatsapp.

Όμως υπάρ­χει απα­γό­ρευ­ση συ­να­θροί­σε­ων και τα ερ­γο­στά­σια δεν μπο­ρούν να πε­ρι­κυ­κλω­θούν από απερ­για­κές φρου­ρές…

Οι άν­θρω­ποι δεν είναι χαζοί. Οι ερ­γά­τες κα­τέ­βη­καν έτσι κι αλ­λιώς σε απερ­γία και απλώς κρα­τού­σαν την μί­νι­μουμ από­στα­ση με­τα­ξύ τους στις απερ­για­κές φρου­ρές έξω από τα ερ­γο­στά­σια.

Και πώς αντέ­δρα­σαν οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες συ­νο­λι­κά σε αυτά τα κι­νή­μα­τα από τα κάτω;

Κατά τη γνώμη μου, έχα­σαν μια ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία. Η πα­νε­θνι­κή ηγε­σία χρειά­στη­κε δύο εβδο­μά­δες για να κα­λέ­σει να στα­μα­τή­σει η μη-ανα­γκαία πα­ρα­γω­γή. Δεν το ζή­τη­σαν ούτε καν τις μέρες που πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νταν οι αυ­θόρ­μη­τες απερ­γί­ες.

Πού ήταν το πρό­βλη­μα;

Αυτή ήταν η στιγ­μή που έπρε­πε να προ­κη­ρυ­χθεί η γε­νι­κή απερ­γία. Οι ερ­γά­τες κι­νη­το­ποιού­νταν ήδη και η κυ­βέρ­νη­ση θα υπο­χρε­ω­νό­ταν να τους ακού­σει. Η συν­δι­κα­λι­στι­κή ηγε­σία πε­ριο­ρι­ζό­ταν στο να προει­δο­ποιεί με «απερ­για­κή επα­γρύ­πνη­ση» όπου δεν τη­ρού­νταν οι συν­θή­κες ασφα­λεί­ας, αλλά όλοι ξέ­ρα­με ότι αυτές οι συμ­φω­νί­ες δεν γί­νο­νταν σε­βα­στές σχε­δόν που­θε­νά. Χά­θη­κε χρό­νος, ο οποί­ος στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση ση­μαί­νει αν­θρώ­πι­νες ζωές, και δό­θη­κε χώρος στην Confidustria να επι­βά­λει τους όρους της. Και τώρα βρι­σκό­μα­στε εδώ, με αυτά τα κα­θυ­στε­ρη­μέ­να και ανε­παρ­κή δια­τάγ­μα­τα.

Τι θα έπρε­πε να είχαν κάνει αντί γι’ αυτό;

Η επι­βο­λή του τερ­μα­τι­σμού όλης της μη-ανα­γκαί­ας πα­ρα­γω­γής ήταν η προ­ϋ­πό­θε­ση για να σω­θούν ακόμα και αυτοί που ερ­γά­ζο­νται σε επι­χει­ρή­σεις όπου δεν υπάρ­χει σω­μα­τείο: τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις, τις υπερ­γο­λα­βί­ες, οι οποί­ες συ­νε­χί­ζουν σαν μην συμ­βαί­νει τί­πο­τα και στις οποί­ες οι ερ­γα­ζό­με­νοι είναι εξαι­ρε­τι­κά ευά­λω­τοι απέ­να­ντι σε εκ­βια­σμούς –συχνά είναι αλ­λο­δα­ποί που αν χά­σουν τις δου­λειές τους χά­νουν και το δι­καί­ω­μα πα­ρα­μο­νής στην Ιτα­λία. Εγώ και πολ­λοί άλλοι που αγω­νι­στή­κα­με εκεί­νες τις μέρες θα αι­σθαν­θού­με όλη τη λύπη που εί­πα­με αυτά τα πράγ­μα­τα από την αρχή και δεν ει­σα­κου­στή­κα­με από τις ηγε­σί­ες μας. Αλλά αυτή η κα­τά­στα­ση δεν μπο­ρεί να συ­νε­χι­στεί για πολύ.

Τι εν­νο­είς;

Κα­ταρ­χήν, κατά τη δική μου γνώμη η κα­τά­στα­ση είναι πολύ πιο τρα­γι­κή από ό,τι λέ­γε­ται. Εδώ στην επαρ­χία του Μπέρ­γκα­μο πολ­λοί θά­να­τοι δεν κα­τα­με­τρού­νται επει­δή οι άν­θρω­ποι πε­θαί­νουν μόνοι στα σπί­τια τους ή σε γη­ρο­κο­μεία, όπου η κα­τά­στα­ση είναι τρα­γι­κή (ακόμα και για τους ερ­γα­ζό­με­νους σε αυτά), χωρίς να έχουν πρό­σβα­ση στις υπερ­φορ­τω­μέ­νες δομές υγεί­ας κι επο­μέ­νως χωρίς επί­ση­μη διά­γνω­ση αι­τί­ας θα­νά­του.

Τι είναι αυτό που φο­βά­σαι;

Η αί­σθη­σή μου είναι ότι η κα­τά­στα­ση σύ­ντο­μα θα εκρα­γεί σε πολ­λούς κλά­δους, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ανα­γκαί­ων. Στις με­τα­φο­ρές, όπου ευ­τυ­χώς υπάρ­χουν οι Cobas που ορ­γα­νώ­νουν και δί­νουν φωνή στις ανη­συ­χί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Αλλά η κα­τά­στα­ση γί­νε­ται όλο και πιο επι­σφα­λής στα σού­περ­μαρ­κετ. Πα­ρα­μέ­νουν ανοι­χτά και τα σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα και συ­νε­πώς οι ερ­γα­ζό­με­νοι συχνά δεν έχουν το χρόνο να απο­λυ­μά­νουν τα κα­τα­στή­μα­τα.

Ποια είναι η κα­τά­στα­ση για τους ερ­γα­ζό­με­νους στα νο­σο­κο­μεία; Υπήρ­ξε μια συμ­βο­λι­κή απερ­γία ενός λε­πτού από το συν­δι­κά­το βάσης USB, όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην υγεία έβγα­λαν φω­το­γρα­φί­ες και τις ανέ­βα­σαν στο ίντερ­νετ με το χά­σταγκ #ScioperaPerMe (Κάνε απερ­γία και για μένα!)

Στα νο­σο­κο­μεία και στις δομές υγεί­ας στο Βορρά, όλοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι είναι υπό τε­ρά­στια πίεση και πα­ρα­μέ­νουν κυ­ριο­λε­κτι­κά στην πρώτη γραμ­μή εδώ και βδο­μά­δες. Εννοώ όλο το προ­σω­πι­κό –ερευ­νη­τές, για­τροί, νο­ση­λεία, κα­θα­ριό­τη­τα. Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα είναι ότι το ιτα­λι­κό σύ­στη­μα υγεί­ας έχει κομ­μα­τια­στεί τις πε­ρα­σμέ­νες δε­κα­ε­τί­ες –υπάρ­χουν ελ­λεί­ψεις οι­κο­νο­μι­κών πόρων, υλι­κών και προ­ω­πι­κού. Αυτό το βάρος ξε­φορ­τώ­νε­ται πάνω στις πλά­τες των για­τρών και των νο­ση­λευ­τών. Για πα­ρά­δειγ­μα, υπάρ­χουν ακραί­ες βάρ­διες που ξε­περ­νούν κατά πολύ τα φυ­σιο­λο­γι­κά ωρά­ρια ερ­γα­σί­ας, πα­ρό­τι οι μι­σθοί έχουν μεί­νει πα­γω­μέ­νοι εδώ και πε­ρί­που 10 χρό­νια λόγω των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας. Φα­ντα­στεί­τε ότι ακόμα και οι ερευ­νη­τές που ήταν οι πρώ­τοι που απο­μό­νω­σαν το στέ­λε­χος του ιού στην Ιτα­λία στο νο­σο­κο­μείο του Μι­λά­νου ερ­γά­ζο­νται στην επι­σφά­λεια. Είναι κα­τα­στρο­φή!

Ποια είναι τα αι­τή­μα­τά σας σε αυτόν τον τομέα;

Χρεια­ζό­μα­στε επει­γό­ντως πε­ρισ­σό­τε­ρους πό­ρους για την δη­μό­σια υγεία και πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­σω­πι­κό. Υπάρ­χει αρ­κε­τό χρήμα για αυτά. Η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να πε­ρι­κό­ψει τώρα τις στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες, όπου η Ιτα­λία έχει από τις υψη­λό­τε­ρες στην Ευ­ρώ­πη.

Τι συ­μπε­ρά­σμα­τα βγά­ζεις από αυτές τις εβδο­μά­δες ως τώρα;

Για μένα είναι σαφές ότι ούτε ένα ευρώ δεν πρέ­πει να ξο­δεύ­ε­ται για τον ιδιω­τι­κό τομέα υγεί­ας. Εί­δα­με ότι ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας δεν επεν­δύ­ει σε αυτά που είναι ανα­γκαία σε τέ­τοιες κα­τα­στά­σεις. Επι­πλέ­ον θα πρέ­πει να ανα­ρω­τη­θού­με ποιες είναι οι πραγ­μα­τι­κές συ­νέ­πειες της ρύ­παν­σης, γιατί η Pro Valley είναι η πιο ατμο­σφαι­ρι­κά μο­λυ­σμέ­νη και εκ­βιο­μη­χα­νι­σμέ­νη πε­ριο­χή της Ευ­ρώ­πης, όχι μόνο της Ιτα­λί­ας –και εκεί βρήκε εύ­φο­ρο έδα­φος ο ιός να εξα­πλω­θεί. Ελ­πί­ζω επί­σης ότι μά­θα­με μέσα από όλο αυτό ότι η Confidustria είναι μια εγκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση που βάζει τα κέρδη της πάνω από τις ζωές των ίδιων των αν­θρώ­πων που ερ­γά­ζο­νται για αυτήν. Όπως και ότι ο θυμός των ερ­γα­ζο­μέ­νων συχνά ξε­φεύ­γει από τις κα­τευ­θυ­ντή­ριες γραμ­μές των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών.

Πώς βλέ­πεις τον ρόλο των συν­δι­κά­των σή­με­ρα στην Ιτα­λία και στη δια­σφά­λι­ση του πε­ριο­ρι­σμού της παν­δη­μί­ας;

Πρέ­πει να προ­ω­θή­σου­με τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης μέσα σε αυτήν την κρίση. Στην Ιτα­λία για πα­ρά­δειγ­μα αυτήν τη στιγ­μή αγω­νι­ζό­μα­στε για το πραγ­μα­τι­κό και άμεσο κλεί­σι­μο των μη-ανα­γκαί­ων κλά­δων της οι­κο­νο­μί­ας. Οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις στα ερ­γο­στά­σια ελ­πί­ζω ότι θα συ­νε­χι­στούν. Πάνω από όλα, για να εμπο­δι­στεί η εξά­πλω­ση του κο­ρο­ναϊ­ού στην νότια Ιτα­λία. Ένα άλλο ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα από την Ιτα­λία είναι ότι δεν βρι­σκό­μα­στε όλοι στη βάρκα. Για να δρά­σει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα με βάση την αρχή «οι άν­θρω­ποι πάνω από τα κέρδη», αυτό θα ση­μαί­νει επί­σης να αντι­στα­θεί στις λύ­σεις της κρί­σης που προ­ω­θούν αυτοί που κα­τέ­χουν την εξου­σία.

/rproject.gr/