Η αλλαγή πρωθυπουργού από τον Μακρόν μετά την ήττα στις δημοτικές εκλογές

Η αλλαγή πρωθυπουργού από τον Μακρόν μετά την ήττα στις δημοτικές εκλογές

  • |

Πόσο δυνατό είναι πλέον το θατσερικό του σχέδιο;

Ο δεύ­τε­ρος γύρος των γαλ­λι­κών δη­μο­τι­κών εκλο­γών, στα τέλη Ιου­νί­ου, έφερε άσχη­μα μα­ντά­τα για τον Μα­κρόν, του οποί­ου οι υπο­ψή­φιοι τα πήγαν χάλια. Σε απά­ντη­ση, ξε­κι­νώ­ντας το δεύ­τε­ρο, με­τά-Covid, μισό της θη­τεί­ας του, ο Μα­κρόν άλ­λα­ξε πρω­θυ­πουρ­γό, αντι­κα­θι­στώ­ντας τον υψη­λού προ­φίλ δρα­στή­ριο Εντουάρντ Φιλίπ με έναν άγνω­στο δεξιό, τον Ζαν Καστέ, του οποί­ου η προ­ϋ­πη­ρε­σία  συ­νί­στα­το κυ­ρί­ως στο ότι ήταν δή­μαρ­χος μιας πόλης 6.000 κα­τοί­κων. «Η επι­δί­ω­ξή μου δεν είναι τα φώτα της δη­μο­σιό­τη­τας», βε­βαί­ω­σε ο Καστέ την ημέρα του διο­ρι­σμού του.

John Mullen* |

Εν τω με­τα­ξύ, ο μήνας που ακο­λού­θη­σε την άρση της απα­γό­ρευ­σης κυ­κλο­φο­ρί­ας ση­μα­το­δο­τή­θη­κε από την κι­νη­το­ποί­η­ση Black Lives και το θυμό της ερ­γα­τι­κής τάξης για τη λι­τό­τη­τα και την απώ­λεια θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Ποιες είναι οι προ­ο­πτι­κές για τη χρο­νιά που έρ­χε­ται;

Τα τε­λευ­ταία 25 χρό­νια στη Γαλ­λία, από τις με­γά­λες απερ­γί­ες του 1995 και μετά, κατά τις οποί­ες το μετρό του Πα­ρι­σιού είχε κλεί­σει για ένα μήνα, υπήρ­ξε μό­νι­μη μα­ζι­κή αντί­στα­ση απέ­να­ντι στην άνοδο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της λι­τό­τη­τας. Με­ρι­κές φορές κερ­δί­σα­με και κά­ποιες άλλες χά­σα­με. Πολύ συχνά το απο­τέ­λε­σμα μιας συ­γκε­κρι­μέ­νης σύ­γκρου­σης δεν ήταν ούτε μια ξε­κά­θα­ρη νίκη ούτε ακρι­βώς ήττα, καθώς η εκά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση απέ­συ­ρε ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα των σχε­δί­ων της, χωρίς φυ­σι­κά να βγει να πει ότι «μας κά­να­τε να φο­βη­θού­με».

Η γε­νι­κή έκ­βα­ση μπο­ρεί να φανεί σε με­ρι­κές στα­τι­στι­κές με συμ­βο­λι­κή ση­μα­σία. Τα 1,6 εκα­τομ­μύ­ρια φοι­τη­τών  πα­νε­πι­στη­μί­ου στη Γαλ­λία πλη­ρώ­νουν με­τα­ξύ 200 και 300 ευρώ ετη­σί­ως σε τέλη εγ­γρα­φής. Τα think tank ονει­ρεύ­ο­νται να ει­σα­γά­γουν υψηλά δί­δα­κτρα όπως στην Αγ­γλία ή τις ΗΠΑ, αλλά οι πο­λι­τι­κοί δεν τολ­μούν καν να προ­τεί­νουν κάτι τέ­τοιο.

Ένα άλλο πα­ρά­δειγ­μα: η φτώ­χεια των συ­ντα­ξιού­χων στη Γαλ­λία είναι τέσ­σε­ρις φορές χα­μη­λό­τε­ρη από αυτήν στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο. Και, σύμ­φω­να με ένα ενη­με­ρω­τι­κό έγ­γρα­φο της βρε­τα­νι­κής Βου­λής από το 2019, [1] οι Γάλ­λοι υπάλ­λη­λοι πλή­ρους απα­σχό­λη­σης ερ­γά­ζο­νται, κατά μέσο όρο, εβδο­μα­διαί­ως τρεις ώρες λι­γό­τε­ρο από ό,τι στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο. Οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες μπό­ρε­σαν να επι­βρα­δύ­νουν τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης απο­τε­λούν επί­σης ση­μά­δι ενός υψη­λού επι­πέ­δου τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης. Για πα­ρά­δειγ­μα, κατά τη διάρ­κεια του αγώνα ενά­ντια στους αντερ­γα­τι­κούς νό­μους του Ολάντ το 2016, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι απερ­γοί δεν θί­γο­νταν προ­σω­πι­κά: πολ­λές από τις βάρ­βα­ρες νέες ρυθ­μί­σεις επρό­κει­το να ισχύ­σουν μόνο για όσους θα προ­σλαμ­βά­νο­νταν μελ­λο­ντι­κά. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι που είχαν ήδη σύμ­βα­ση ερ­γα­σί­ας αο­ρί­στου χρό­νου ή ήταν λίγο με­γα­λύ­τε­ροι σε ηλι­κία θα μπο­ρού­σαν να είχαν πει στον εαυτό τους «Δόξα Τω Θεώ  εγώ δεν θί­γο­μαι».

Τη μια νύχτα μετά τη άλλη στην τη­λε­ό­ρα­ση, οι ει­δή­μο­νες σχο­λια­στές ανα­ρω­τιού­νταν γιατί συ­νε­χί­ζο­νταν οι απερ­γί­ες, από τη στιγ­μή που  τόσοι πολ­λοί απερ­γοί «δεν θί­γο­νταν προ­σω­πι­κά». Οι τη­λε­ο­πτι­κοί σχο­λια­στές δυ­σκο­λεύ­ο­νται να κα­τα­νο­ή­σουν την τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση.

Από πο­λι­τι­κής πλευ­ράς, αυτό το υψηλό επί­πε­δο τα­ξι­κής πάλης έχει κα­τα­στρέ­ψει τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα στα οποία στη­ρί­χθη­κε η άρ­χου­σα τάξη για δε­κα­ε­τί­ες. Αρ­χι­κά, ο δε­ξιός πρό­ε­δρος Σαρ­κο­ζί επέ­βα­λε τις μισές από τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες επι­θέ­σεις που σχε­δί­α­ζε και, στη συ­νέ­χεια, ητ­τή­θη­κε στις εκλο­γές του 2012 από τον Ολάντ του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ο οποί­ος υπο­σχό­ταν ότι «ο πραγ­μα­τι­κός μου αντί­πα­λος είναι ο κό­σμος των τρα­πε­ζών».

Οι άν­θρω­ποι ήλ­πι­ζαν ότι ο Ολάντ θα ήταν δια­φο­ρε­τι­κός, αλλά επέ­βα­λε έναν απε­χθή αντερ­γα­τι­κό νόμο που ξή­λω­νε  προ­στα­τευ­τι­κές δια­τά­ξεις που ίσχυαν για πολλά χρό­νια για εκα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζό­με­νους. Στις επό­με­νες εκλο­γές του 2017, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα συ­νε­τρί­βη. Ο Ολάντ δεν τόλ­μη­σε καν να ξα­να­κα­τέ­βει. Ο υπο­ψή­φιος που τε­λι­κά κα­τέ­βη­κε, ο Μπε­νουά Αμόν, έφυγε από το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα μετά τις εκλο­γές για να σχη­μα­τί­σει μια νέα πα­ρά­τα­ξη.

Και στον πρώτο γύρο των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, που ήταν η απερ­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση, έλαβε το 7,4% των ψήφων: 1,7 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους, οι οποί­οι ήταν λι­γό­τε­ροι από τα 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους που έλαβε το ρι­ζο­σπα­στι­κό αρι­στε­ρό κί­νη­μα Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία (La France Insoumise) και λι­γό­τε­ροι από τα 3 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους που πήγαν στο ακρο­δε­ξιό Εθνι­κό Μέ­τω­πο. Το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα έχασε 250 από τους 280 βου­λευ­τές του.

Ο Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν συ­σπεί­ρω­σε απο­γοη­τευ­μέ­νους πο­λι­τι­κούς της Δε­ξιάς και επί­δο­ξους κα­ριε­ρί­στες του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και με τη νέα του πα­ρά­τα­ξη «Η Δη­μο­κρα­τία Προ­χω­ρά» (La République en Marche) έλαβε σαφή πλειο­ψη­φία στο κοι­νο­βού­λιο.

Το σχέ­διο του Μα­κρόν ήταν Θα­τσε­ρι­σμός σε όλο του το με­γα­λείο, αν και με ηπιό­τε­ρο λόγο. Ήθελε να απο­δυ­να­μώ­σει ρι­ζι­κά τα συν­δι­κά­τα, να κόψει τα επι­δό­μα­τα, να αφαι­ρέ­σει την πραγ­μα­τι­κή εξου­σία από την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, να ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει τμή­μα­τα των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών: οποιεσ­δή­πο­τε κι αν ήταν οι αντι­δρά­σεις. Και ήταν δια­τε­θει­μέ­νος να αυ­ξή­σει την αστυ­νο­μι­κή βία στα χει­ρό­τε­ρα επί­πε­δα στη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη εάν αυτό θα βοη­θού­σε.

Η αντί­στα­ση ήταν τε­ρά­στια. Το κί­νη­μα των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων έδωσε έμπνευ­ση σε μέρη της χώρας και τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού που δεν ήταν συ­νη­θι­σμέ­να σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Στη συ­νέ­χεια, μια νέα επί­θε­ση στις συ­ντά­ξεις οδή­γη­σε σε επτά με­γα­λειώ­δεις ημέ­ρες απερ­γί­ας και έβγα­λε εκα­τομ­μύ­ρια στους δρό­μους, με απερ­γούς στους σι­δη­ρο­δρό­μους, την εκ­παί­δευ­ση, τη βιο­μη­χα­νία, τα νο­σο­κο­μεία και αλλού. Και οι απερ­γί­ες ήταν πολύ δη­μο­φι­λείς -οι υπο­στη­ρι­κτές ήταν δι­πλά­σιοι από όσους ήταν ενα­ντί­ον τους, και στην ερ­γα­τι­κή τάξη οι αριθ­μοί ήταν ακόμη κα­λύ­τε­ροι.

Ο Μα­κρόν υπο­χώ­ρη­σε σε ένα ση­μα­ντι­κό ση­μείο: αντί οι άγριες νέες ρυθ­μί­σεις να εφαρ­μο­στούν σε όλους όσους  γεν­νή­θη­καν μετά το 1963, ο πρω­θυ­πουρ­γός ανα­κοί­νω­σε, ότι πρό­κει­ται να ισχύ­σουν μόνο για όσους γεν­νή­θη­καν μετά το 1975. Η κυ­βέρ­νη­ση ήλ­πι­ζε ότι έτσι θα κάμ­ψει το κί­νη­μα: Δε συ­νέ­βη αυτό. Οι απερ­γί­ες τον Ια­νουά­ριο του 2020 ήταν ογκω­δέ­στα­τες. Όταν έφτα­σε η κρίση του κο­ρω­νοϊ­ού, ο Μα­κρόν έβαλε τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση στο συρ­τά­ρι. Αυτό πρέ­πει να με­τρή­σει ως νίκη της δικής μας πλευ­ράς. Εάν δεν είχε υπάρ­ξει αντί­στα­ση, η με­ταρ­ρύθ­μι­ση θα είχε πε­ρά­σει εδώ και πολ­λούς μήνες.

 

Ιός

Ο κο­ρο­νο­ϊ­ός έχει σκο­τώ­σει 30.000 αν­θρώ­πους στη Γαλ­λία. Καθώς αί­ρε­ται η απα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας, ο Μα­κρόν αναγ­γέ­λει ότι «πρέ­πει να εί­μα­στε έτοι­μοι να ανα­δη­μιουρ­γη­θού­με» και υπό­σχε­ται ότι θα αλ­λά­ξει. Αυτό που έχου­με δει ως επί το πλεί­στον είναι τε­ρά­στια χρη­μα­τι­κά ποσά για τη στή­ρι­ξη εται­ρειών και πολύ λι­γό­τε­ρη βο­ή­θεια για τους απλούς ερ­γα­ζό­με­νους.

Ήδη εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι έχουν βυ­θι­στεί στη φτώ­χεια επει­δή οι προ­σω­ρι­νές θέ­σεις ερ­γα­σί­ας έχουν εξα­φα­νι­στεί. Τώρα κατά πάσα πι­θα­νό­τη­τα θα υπάρ­ξουν μα­ζι­κές απο­λύ­σεις. Η με­γά­λη αε­ρο­ναυ­πη­γι­κή εται­ρεία Airbus απει­λεί ήδη με 15.000 απο­λύ­σεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων 5.000 από τους 49.000 υπαλ­λή­λους της στη Γαλ­λία. Η Air France ανα­κοί­νω­σε  την απώ­λεια 7.500 θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας (16% του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού της) παρά το ότι έλαβε 7 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ σε κυ­βερ­νη­τι­κά δά­νεια τα οποία οι πε­ρισ­σό­τε­ροι σχο­λια­στές θε­ω­ρούν ότι ποτέ δεν πρό­κει­ται να εξο­φλη­θούν πλή­ρως.

Σε άλ­λους κλά­δους, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εται­ρεί­ες δεν έχουν ακόμη ανα­κοι­νώ­σει τα σχέ­δια τους για απο­λύ­σεις, αλλά η Nokia, η Technicolor και η φαρ­μα­κευ­τι­κή εται­ρεία Sanofi έχουν ήδη πει, ότι πρό­κει­ται να απο­λύ­σουν εκα­το­ντά­δες ερ­γα­ζο­μέ­νους.

Η κυ­βέρ­νη­ση απο­σο­βεί χρε­ο­κο­πί­ες και πε­ριο­ρί­ζει την ακραία φτώ­χεια δα­νει­ζό­με­νη δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ. Αλλά σε λίγα χρό­νια, το χρέος θα πρέ­πει να απο­πλη­ρω­θεί. Αυτό ση­μαί­νει είτε πε­ρισ­σό­τε­ρους φό­ρους για τους πλού­σιους είτε πε­ρισ­σό­τε­ρα βά­σα­να για τους ερ­γα­ζό­με­νους: Δεν είναι δύ­σκο­λο να μα­ντέ­ψει κα­νείς τί θα επι­λέ­ξει ο Μα­κρόν. Έχει ήδη ανα­κοι­νώ­σει ότι δεν σκο­πεύ­ει να αυ­ξή­σει τους φό­ρους στους πλού­σιους, ακόμη και μετά την κα­τάρ­γη­ση ενός ση­μα­ντι­κού φόρου με­γά­λης πε­ριου­σί­ας κα­να­δυό χρό­νια πριν. Η δική του λύση, όπως έχει δη­λώ­σει, είναι ότι πρέ­πει «να δου­λέ­ψου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο» για «να πα­ρά­γου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα».

Αλλά οφεί­λει να είναι προ­σε­κτι­κός. Είναι αντι­δη­μο­φι­λής και ο κό­σμος είναι θυ­μω­μέ­νος. Η κυ­βέρ­νη­ση μόλις ανα­κοί­νω­σε ότι θα δώσει έξι δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ σε χα­μη­λά αμει­βό­με­νους νο­ση­λευ­τές και νο­σο­κο­μεια­κό προ­σω­πι­κό. Είναι πε­ρί­που εκατό ευρώ το μήνα στον κα­θέ­να. Το ποσό απέ­χει από το να είναι αρ­κε­τό και κα­νέ­νας λόγος δε γί­νε­ται για την αύ­ξη­ση του προ­σω­πι­κού στα νο­σο­κο­μεία, αλλά είναι ένα ση­μά­δι ότι ο Μα­κρόν βρί­σκε­ται υπό πίεση.

Δη­μο­τι­κές εκλο­γές

Στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές της προη­γού­με­νης εβδο­μά­δας, πα­ρα­τη­ρή­σα­με ρεκόρ απο­χής. Ο φόβος για τον ιό ήταν ένας πα­ρά­γο­ντας, αλλά ως επί το πλεί­στον αυτή η αποχή αντι­κα­το­πτρί­ζει  μια δυ­σφο­ρία απέ­να­ντι στα με­γά­λα κόμ­μα­τα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Πρά­σι­νοι τα πήγαν τόσο καλά, βοη­θού­με­νοι από τις «το­πι­κές» εμ­φά­σεις του προ­γράμ­μα­τός τους, το οποίο απο­δί­δει πε­ρισ­σό­τε­ρο στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές παρά στις εθνι­κές. Αρ­κε­τές με­γά­λες πό­λεις κερ­δή­θη­καν από Πρά­σι­νους υπο­ψη­φί­ους. Μετά από 25 χρό­νια με δεξιό δή­μαρ­χο, η Μασ­σα­λία κερ­δή­θη­κε από μια συμ­μα­χία που είχε επι­κε­φα­λής έναν οι­κο­λό­γο. Μετά από 73 χρό­νια δε­ξιάς κυ­ριαρ­χί­ας, το Μπορ­ντό απέ­κτη­σε επί­σης έναν οι­κο­λό­γο ως δή­μαρ­χο.

Το ακρο­δε­ξιό RN (πρώην Front National) δεν πήγε καλά. Πριν από αυτές τις εκλο­γές είχε 1.468 συμ­βού­λους σε 463 πό­λεις. Πλέον  έχει 840 συμ­βού­λους σε 258 πό­λεις. Αλλά κέρ­δι­σαν τον έλεγ­χο μιας με­γά­λης πόλης στο Νότο, το Περ­πι­νιάν, και επα­νε­κλέ­χθη­καν σε αρ­κε­τές [μι­κρές] πό­λεις όπου βρί­σκο­νταν ήδη στην πλειο­ψη­φία. Οι απώ­λειες των φα­σι­στών οφεί­λο­νται στην πε­ρί­ο­δο της οξεί­ας τα­ξι­κής πάλης, κατά την οποία το RN δεν έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να δια­λέ­ξει πλευ­ρά.

Αν και έκα­ναν θολές δη­λώ­σεις συ­μπά­θειας προς τα Κί­τρι­να Γι­λέ­κα, δεν μπο­ρού­σαν να κα­ταγ­γεί­λουν την αστυ­νο­μι­κή βία, εξαι­τί­ας  της τε­ρά­στιας κοι­νω­νι­κής βάσης που έχουν μέσα στις γραμ­μές της. Δεν μπο­ρού­σαν να ενα­ντιω­θούν πραγ­μα­τι­κά στο κί­νη­μα υπε­ρά­σπι­σης των συ­ντά­ξε­ων γιατί το κί­νη­μα ήταν πολύ δη­μο­φι­λές. Αλλά δεν μπο­ρού­σαν και να το υπο­στη­ρί­ξουν, γιατί είναι κρί­σι­μη η ση­μα­σία των μι­κρών ερ­γο­δο­τών στα δί­κτυα υπο­στή­ρι­ξής τους.

Ωστό­σο, το RN έχει ση­μειώ­σει με­γά­λη επι­τυ­χία στο να πεί­σει τους αν­θρώ­πους ότι δεν απο­τε­λεί­ται πλέον από φα­σί­στες. Ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα της Δε­ξιάς το αντι­με­τω­πί­ζουν πλέον ως έναν πι­θα­νό σύμ­μα­χο. Στο Περ­πι­νιάν, όταν είχε γίνει σαφές ότι ο φα­σί­στας υπο­ψή­φιος επρό­κει­το να κερ­δί­σει, τρία μέλη του το­πι­κού ψη­φο­δελ­τί­ου του κόμ­μα­τος του Μα­κρόν δή­λω­σαν στή­ρι­ξη στο RN. Θα δούμε κι άλλες συμ­μα­χί­ες με­τα­ξύ του RN και της πα­ρα­δο­σια­κής Δε­ξιάς, και το απο­τέ­λε­σμά τους θα είναι εμ­βλη­μα­τι­κές ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές.

Υπήρ­ξαν κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις με καλά νέα για την Αρι­στε­ρά. Στο Μπορ­ντό, ένα κοινό ψη­φο­δέλ­τιο με επι­κε­φα­λής τον ερ­γά­τη  αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ας Φιλίπ Που­τού του Νέου Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και την Εβε­λίν Θερ­βά­ντες-Ντε­σούμπ, βε­τε­ρά­να συν­δι­κα­λί­στρια της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας, πήρε 11,8% στον πρώτο γύρο, 9,4% στον δεύ­τε­ρο γύρο και τώρα έχει τρεις δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους -τους δύο που ανα­φέρ­θη­καν και έναν ακτι­βι­στή των Κί­τρι­νων γι­λέ­κων που πέ­ρυ­σι είχε τραυ­μα­τι­στεί σο­βα­ρά στο χέρι από αστυ­νο­μι­κά πυρά.

Black Lives

Οι δη­μο­τι­κές εκλο­γές απο­τέ­λε­σαν πλήγ­μα για τον Μα­κρόν, ο οποί­ος έχει να ανη­συ­χεί και για το κί­νη­μα Black Lives Matter. Ση­μα­ντι­κές δια­δη­λώ­σεις κατά της αστυ­νο­μι­κής βίας και άλλες που απαι­τού­σαν νο­μι­μο­ποι­η­τι­κά έγ­γρα­φα για τους με­τα­νά­στες χωρίς χαρ­τιά έκα­ναν πρω­το­σέ­λι­δα το μήνα αυτό.

Τα τε­λευ­ταία δέκα με δε­κα­πέ­ντε χρό­νια, έχει δη­μιουρ­γη­θεί μια εντε­λώς νέα σύν­θε­ση αντι­ρα­τσι­στι­κών δι­κτύ­ων, με μπρο­στά­ρη­δες  κυ­ρί­ως νε­α­ρούς Μαύ­ρους ενή­λι­κες από τις ερ­γα­τι­κές πε­ριο­χές των πό­λε­ων. Έχουν κα­τα­φέ­ρει να κα­θο­δη­γή­σουν δια­δη­λώ­σεις δε­κά­δων χι­λιά­δων, όπως αυτή στο Πα­ρί­σι στις 13 Ιου­νί­ου ή τον πε­ρα­σμέ­νο Δε­κέμ­βρη στο Πα­ρί­σι την πρώτη στα χρο­νι­κά μα­ζι­κή δια­δή­λω­ση κατά της Ισλα­μο­φο­βί­ας. [2]

Η επι­τρο­πή [Δι­καιο­σύ­νη για τον] Adama, η οποία συ­στά­θη­κε για να απαι­τή­σει δι­καιο­σύ­νη για έναν μαύρο άνδρα που δο­λο­φο­νή­θη­κε από την αστυ­νο­μία, είναι μόνο μία από αυτές τις νέες δι­κτυώ­σεις. Αυτές οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες είναι πρό­θυ­μες να συ­νερ­γα­στούν με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, αλλά η αμοι­βαία δυ­σπι­στία είναι κάτι συ­νη­θι­σμέ­νο. Η ηγε­σία της επι­τρο­πής Adama είναι πολύ αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, αντια­ποι­κιο­κρα­τι­κή και με εξω­στρε­φές πνεύ­μα. Ορ­γά­νω­σαν κοι­νές δρά­σεις πέ­ρυ­σι με τα Κί­τρι­να Γι­λέ­κα, υπέ­γρα­ψαν κοινή δή­λω­ση με την συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­νο­μο­σπον­δία CGT για το δί­καιο της εξέ­γερ­σης στα φτωχά προ­ά­στια, και ορ­γά­νω­σαν μια μα­κρο­σκε­λή δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση αυτό το μήνα με τον βου­λευ­τή της Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας Φραν­σουά Ρου­φίν.

Αυτά τα νέα αντι­ρα­τσι­στι­κά δί­κτυα είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κά από τις  «σκο­νι­σμέ­νες», υπερ­βο­λι­κά με­τριο­πα­θείς, ημι-θε­σμι­κές  αντι­ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις του πα­ρελ­θό­ντος και ωθούν στα­δια­κά  τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά στο να βελ­τιώ­σει την αντι­ρα­τσι­στι­κή της δράση, η οποία είναι πα­ρα­δο­σια­κά ασθε­νι­κή. Στη Γαλ­λία έχου­με πολύ δρόμο μπρο­στά μας -το Πα­ρί­σι είναι γε­μά­το με αποι­κιο­κρα­τι­κά αγάλ­μα­τα και έχουν γίνει μι­κρές μόνο προ­σπά­θειες δια­μαρ­τυ­ρί­ας ενα­ντί­ον τους, ενώ η ισλα­μο­φο­βία απο­τε­λεί πα­ρα­δο­σια­κά το ση­μείο τύ­φλω­σης της Γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς (παρά την αργή πρό­ο­δο που εξε­λίσ­σε­ται τα τε­λευ­ταία χρό­νια).

Ο Μα­κρόν δή­λω­σε την πε­ρα­σμέ­νη εβδο­μά­δα ότι δεν πρό­κει­ται να απο­κα­θη­λω­θεί κα­νέ­να άγαλ­μα, αλλά αυτό είναι ύβρις. Έχουν ήδη αλ­λά­ξει τα ονό­μα­τα των σχο­λεί­ων που πήραν το όνομά τους από τον Κολ­μπέρ, συγ­γρα­φέα του δια­βό­η­του Μαύ­ρου Κώ­δι­κα (Code Noir) που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε για τη ρύθ­μι­ση της δου­λεί­ας στη Γαλ­λία. Στη διάρ­κεια της ομι­λί­ας του, ο πρό­ε­δρος επί­σης ούρ­λια­ξε ενά­ντια στους κιν­δύ­νους του «κοι­νο­τι­σμού» [ανα­δί­πλω­ση στην κοι­νό­τη­τα] και του Μαύ­ρου σε­πα­ρα­τι­σμού.

Εν τω με­τα­ξύ, οι εκ­πρό­σω­ποι της κυ­βέρ­νη­σης συχνά επα­να­λαμ­βά­νουν ότι δεν υπάρ­χει ρα­τσι­σμός στην  αστυ­νο­μία. Τον πε­ρα­σμέ­νο μήνα, μια τοι­χο­γρα­φία σε προ­ά­στιο του Πα­ρι­σιού που είχε πάνω της τις λέ­ξεις «αστυ­νο­μι­κή βία» οδή­γη­σε σε επί­ση­μο αί­τη­μα της πε­ρι­φε­ρεια­κής αστυ­νο­μί­ας για την δια­γρα­φή αυτών των λέ­ξε­ων.

Ο Μα­κρόν, εν μέσω των ανη­συ­χιών του για την αντι­ρα­τσι­στι­κή εξέ­γερ­ση και για την ήττα του κόμ­μα­τός του στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές, ανα­ζη­τά κάτι που θα ενι­σχύ­σει τα πο­σο­στά της δη­μο­τι­κό­τη­τάς του. Αυτή την εβδο­μά­δα ήταν απα­σχο­λη­μέ­νος με την αντι­κα­τά­στα­ση του πρω­θυ­πουρ­γού και με το να δια­τυ­μπα­νί­ζει δήθεν νέες προ­τά­σεις για το πε­ρι­βάλ­λον, που απο­τε­λούν όμως αε­ρο­λο­γί­ες.

Προ­τεί­νει τη διε­νέρ­γεια δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για ανα­θε­ώ­ρη­ση του συ­ντάγ­μα­τος, ώστε να συ­μπε­ρι­λη­φθεί η έγνοια για το πε­ρι­βάλ­λον στο προ­οί­μιο που πε­ρι­γρά­φει τις γαλ­λι­κές αξίες. Στον κα­τά­λο­γο με τις πάνω από εκατό προ­τά­σεις τις οποί­ες ενέ­κρι­νε από ένα «φό­ρουμ πο­λι­τών», δεν υπάρ­χει ούτε μία ανα­φο­ρά στην πυ­ρη­νι­κή ενέρ­γεια, και αυτές οι προ­τά­σεις ως επί το πλεί­στον λένε πράγ­μα­τα του στυλ «θα συ­στή­νου­με να υπο­χρε­ού­νται οι εται­ρεί­ες να διε­νερ­γούν ετή­σιο έλεγ­χο για τούτο και για κείνο».

Τι γί­νε­ται όμως με τις βάρ­βα­ρες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που απέ­συ­ρε με­ρι­κούς μήνες πριν, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της με­ταρ­ρύθ­μι­σης για τις συ­ντά­ξεις και της επί­θε­σης στα επι­δό­μα­τα ανερ­γί­ας; Δεν είναι ακόμη σαφές εάν θα τολ­μή­σει να επα­να­φέ­ρει άμεσα πα­νο­μοιό­τυ­πες προ­τά­σεις. Αλλά ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος νόμος για τα πα­νε­πι­στή­μια (που στο­χεύ­ει στη πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση του αριθ­μού των μό­νι­μων συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας και στο δια­χω­ρι­σμό των πα­νε­πι­στη­μί­ων σε δύο κα­τη­γο­ρί­ες -στα επαρ­κώς χρη­μα­το­δο­τού­με­να «κέ­ντρα αρι­στεί­ας» και στα πα­νε­πι­στή­μια δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας για τις λι­γό­τε­ρο προ­νο­μιού­χες τά­ξεις) προ­ω­θεί­ται στο κοι­νο­βού­λιο το φθι­νό­πω­ρο.

Ο νέος πρω­θυ­πουρ­γός, Ζαν Καστέ, μόλις ανα­κοί­νω­σε την πρό­θε­σή του να ξε­κι­νή­σει εκ νέου δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για τη συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, για την οποία ο Μα­κρόν έχει πει ότι πρό­κει­ται μεν να «με­τα­μορ­φω­θεί» αλλά «δεν πρό­κει­ται να εγκα­τα­λει­φθεί».

Εξο­στρα­κί­ζο­ντας τον προη­γού­με­νο, υψη­λού προ­φίλ πρω­θυ­πουρ­γό του, ο Μα­κρόν δεί­χνει χωρίς καμιά αμ­φι­βο­λία ότι σκο­πεύ­ει να πάρει όλο το παι­χνί­δι πάνω του. Η συ­νέ­χεια της θα­τσε­ρι­κής του μάχης, μέσα στις κα­ται­γί­δες της οξεί­ας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και της μα­ζι­κής οργής της ερ­γα­τι­κής τάξης θα είναι μια δια­δρο­μή με πολ­λές ανα­τα­ρά­ξεις. Ας ελ­πί­σου­με ότι μπο­ρού­με να τον κά­νου­με να πέσει από το τρε­νά­κι.

*Αντι­κα­πι­τα­λι­στής αγω­νι­στής που ζει στο Πα­ρί­σι, υπο­στη­ρι­κτής της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας

**Τη με­τά­φρα­ση έκανε η Στέλ­λα Μού­σμου­λα

rproject.gr/