Μπορεί κανείς να πιστεύει ή να μην πιστεύει στον θεό, ή στο θείο, ακριβώς διότι είναι ελεύθερος να το πράττει, είναι δικαίωμά του και δεν είναι υποχρεωμένος να δίνει λογαριασμό σε κανέναν εξυπνάκια, αρνητή τάχα των θρησκειών και θειολοίδορο, αγνωστικιστή η «επιστημονιστή» ή όπως αλλιώς αποκαλεί τον εαυτό του. Πρέπει κανείς να δει ότι ο χριστιανισμός επικρατεί δυο χιλιάδες χρόνια τώρα και δεν έχει σημασία πώς «τα κατάφερε», ποιοι τον επέβαλαν και τον καθιέρωσαν ακόμη και για να στηρίξει και ενδυναμώσει [θωρακίσει] τη ρωμαϊκή εξουσία.
Γιώργος Σταματόπουλος
Στρεβλό όλο αυτό; Ισως. Υπαρκτό όμως και οπωσδήποτε χρειάζεται πολλά σκαμπανεβάσματα, ψυχολογικές και διανοητικές συγκρούσεις, η ανθρωπότητα για να το αποτινάξει ή να βάλει κάτι άλλο στη θέση του. Δεν ξεχνάμε την οξύνοια και την πολιτική ευφυΐα του Παύλου, τη μαθητεία του στους αρχαίους προτού εισπηδήσει στον χριστιανισμό [προτού βάλει τα θεμέλιά του είναι το σωστό], καθώς και την άψογη χρήση εκ μέρους του της ελληνικής γλώσσας.
Στο μεγαλύτερο ανάθεμα κατά του χριστιανισμού (Φρ. Νίτσε, «Ο Αντίχριστος») ακόμη και αυτός ο συγγραφέας, διαβάζουμε, δεν κάνει τίποτα άλλο από το «να υπερασπιστεί τον Ιησού ενώπιον του “επαίσχυντου όχλου” που κακοποίησε τη διδασκαλία του». Με το ιερατείο και τους λογής θεολόγους, αυτούς που αρνούνται τα ευγενικά ένστικτα, τα βάζει ο Γερμανός διανοητής και όχι με τον Χριστό τον ίδιο. Κριτικός; Αναμφισβήτητα. Πώς αλλιώς με αυτόν τον στοχαστή που δεν δίσταζε και στον εαυτό του να αιτιάται; («Αρκετά δημοφιλής πλάνη· νάχεις -λέει- το θάρρος της πεποίθησής σου…; Εχε όμως και το θάρρος να επιτεθείς κατά της πεποίθησής σου!!!»). Αλλά χρειάζεται να φάμε πολλά ψωμιά για να επιτεθούμε στις πεποιθήσεις μας, ειδικά όσοι χαρακτηριζόμαστε από οιηματικούς ξερολισμούς -ελάχιστοι το επιχειρούν και το κάνουν. [Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας]
Ο πιστός είναι ιερό [απαραβίαστο] πρόσωπο, όπως και ο άπιστος ασφαλώς, συνυπάρχουμε όμως στον αγώνα της επιβίωσης -μάλιστα όσοι αποζητούν την εξουσία επιδεικνύουν την τάχα μου πίστη τους, σταυροκοπούμενοι και κάνοντας πολλά φανταχτερά στην τηλοψία, όπου τους βλέπουν οι πολλοί. Κριτική κάνεις, εάν έχεις τα εφόδια, στο ιερατείο και στην επιρροή αυτού του ιερατείου στην κρατική διοίκηση, όχι στους πιστούς ή στους θεούς αυτών των πιστών. Κάθε κοινωνία, σε όλη την ιστορική πορεία, έχει τους θεούς της -για ποικίλους λόγους, αλλά πάντα κοίταζε κάπου αλλού, εκτός από τη γη που πατούσε [μέσα του ή έξω του, μακριά, ακόμη και στο επέκεινα]. Αρα οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο ανεξάρτητα από θρησκευτικές πεποιθήσεις ή δοξασίες ή κάθε είδους σκοπιμότητα. Δεν σεβόμαστε τους υποκριτές πολιτικούς και τους μεγαλορασοφόρους -την τηλεοπτική δήθεν ευλάβειά τους. Λοιπόν: άλλο κριτική και άλλο ύβρις ακόμη κι όταν η τελευταία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ελαφρύς και αδόκιμος εξυπναδακισμός.
Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν χάσει τα παιδιά τους και θέλουν να πιστεύουν ότι αυτά είναι κάπου στα αστέρια, ότι είναι κάτι σαν άγγελοι, ίσως έχουν ταξιδέψει σε μακρινούς γαλαξίες. Τι; Να φέρω αντίρρηση; Οχι ασφαλώς -η πίστη δεν ερμηνεύεται, έχει όμως τρομερή δύναμη.
efsyn.gr
