Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές: Προκλήσεις και δυνατότητες

Η ΝΔ δεν κα­τά­φε­ρε να πιά­σει το από­λυ­το 13 στα 13 στις πε­ρι­φέ­ρειες, χά­νο­ντας την πε­ρι­φέ­ρεια Θεσ­σα­λί­ας και κά­ποιες ακόμα από «αντάρ­τες» της ΝΔ, στο δεύ­τε­ρο γύρο. Πιο ση­μα­ντι­κά όμως, η ΝΔ δεν κα­τά­φε­ρε να εκλέ­ξει δή­μαρ­χο σε κα­νέ­ναν από τους τρεις με­γα­λύ­τε­ρους δή­μους, πάλι στο δευ­τε­ρο γύρο, χά­νο­ντας από υπο­ψη­φί­ους που στή­ρι­ξε το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε Αθήνα και Θεσ­σα­λο­νί­κη και από τον υπο­ψή­φιο του ΚΚΕ στην Πάτρα. 

Χρήστος Σταυρακάκης

Έχει ση­μα­σία να υπεν­θυ­μί­σου­με ότι με το νόμο Βο­ρί­δη, οι εκλο­γές διε­ξά­χθη­καν σε ένα πολύ αντι­δη­μο­κρα­τι­κό­τε­ρο πλαί­σιο, που αλ­λοιώ­νει τους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς. Ο καλ­πο­νο­θευ­τι­κός νόμος Βο­ρί­δη, με το όριο εκλο­γής από την πρώτη Κυ­ρια­κή στο 43%, βο­ή­θη­σε τη ΝΔ να κα­τα­φέ­ρει σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις να εκλέ­ξει ορια­κά δη­μάρ­χους, ενώ ταυ­τό­χρο­να, με το όριο του 3-3.5% για την εκλο­γή δη­μο­τι­κού συμ­βού­λου επι­χεί­ρη­σε να «πε­τά­ξει έξω» από τα δη­μο­τι­κά συμ­βού­λια τα σχή­μα­τα της Αρι­στε­ράς αλλά και διά­φο­ρους γα­λά­ζιους ή γα­λα­ζο­πρά­σι­νους αντάρ­τες. Επι­πλέ­ον, η a priori πρι­μο­δό­τη­ση της πα­ρά­τα­ξης που θα εκλέ­ξει δή­μαρ­χο στον Α’ ή στο Β’ γύρο με το 60% των εδρών (ακόμα και an εκλέ­χτη­κε με 43%) δια­μορ­φώ­νει Δη­μο­τι­κά Συμ­βού­λια τε­ρα­τουρ­γή­μα­τα, όπου ο εκά­στο­τε δή­μαρ­χος θα έχει την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία να περ­νά­ει κυ­ριο­λε­κτι­κά ό,τι θέλει, χωρίς την υπο­χρέ­ω­ση να διεκ­δι­κεί συμ­μα­χί­ες, να απα­ντά­ει πο­λι­τι­κά στην αντι­πο­λί­τευ­ση κλπ. Συμ­βάι­νει και το εξής πα­ρά­δο­ξο: στις πε­ρι­πτώ­σεις που υπήρ­ξε ανα­τρο­πή του απο­τε­λέ­σμα­τος του πρώ­του γύρου, οι μι­κρό­τε­ρες πα­ρα­τά­ξεις-σχή­μα­τα βρί­σκο­νται να εκλέ­γουν ελά­χι­στους συμ­βού­λους.

Με­τα­πο­λι­τευ­τι­κό ρεκόρ απο­χής

Η τε­ρά­στια αποχή που χα­ρα­κτή­ρι­σε (και αυτές) τις εκλο­γές δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μά­ται πο­λι­τι­κά. Σί­γου­ρα, η ερ­μη­νεία της απο­χής δεν μπο­ρεί και δεν είναι μο­νο­σή­μα­ντη. Ωστό­σο, είναι βέ­βαιο ότι τη χα­ρα­κτη­ρί­ζει μiα απο­γο­ή­τευ­ση προς το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και τους θε­σμούς της αυ­το­διοί­κη­σης σε συν­δυα­σμό με ένα γε­νι­κό­τε­ρο κλίμα χα­μη­λών προσ­δο­κιών, το οποίο επι­κοι­νω­νεί με την αδυ­να­μία της αντι­πο­λί­τευ­σης και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (και των πα­ρα­τά­ξε­ων που στή­ρι­ξε) συ­γκε­κρι­μέ­να να πα­ρου­σια­στεί ως πει­στι­κή και πραγ­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή. Ιδιαί­τε­ρα με τη δια­λυ­τι­κή κα­τά­στα­ση που έχει επι­κρα­τή­σει μετά την εκλο­γή Κα­σε­λά­κη στην προ­ε­δρία, πολ­λοί ψη­φο­φό­ροι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ παίρ­νουν απο­στά­σεις, απο­μα­κρύ­νο­νται, αφού πλέον κα­ταρ­ρί­πτο­νται όποια αρι­στε­ρά προ­σχή­μα­τα είχαν απο­μεί­νει. Ένα τέ­τοιο κόμμα με μία τέ­τοια πο­λι­τι­κή αδυ­να­τεί να εμπνεύ­σει και να κι­νη­το­ποι­ή­σει ακόμα και εκλο­γι­κά μια δυ­να­μι­κή.

Τέ­τοια με­γέ­θη απο­χής δεν μπο­ρούν να μέ­νουν αστε­ρί­σκοι σε ανα­λύ­σεις των απο­τε­λε­σμά­των, αλλά πρέ­πει να λη­φθούν σο­βα­ρά υπόψη από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς για να μπο­ρέ­σουν να συ­νο­μι­λή­σουν με αυτή την απο­γο­ή­τευ­ση και να επι­χει­ρή­σουν να αντι­στρέ­ψουν το κλίμα χα­μη­λών προσ­δο­κιών.

Η Αρι­στε­ρά

Μέσα σε αυτό το κλίμα τα ψη­φο­δέλ­τια της Αρι­στε­ράς κα­τά­φε­ραν να κα­τα­γρά­ψουν πολύ ση­μα­ντι­κά πο­σο­στά και σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις να αυ­ξή­σουν τον από­λυ­το αριθ­μό ψήφων, ενά­ντια στη δυ­να­μι­κή της απο­χής. Τα ψη­φο­δέλ­τια της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης κα­τέ­γρα­ψαν αι­σθη­τή άνοδο ενώ κα­τά­φε­ραν να κερ­δί­σουν έξι δή­μους (τους πέντε από αυ­τούς στο δέ­υ­τε­ρο γύρο), παρά το γε­γο­νός ότι εν τέλει κα­τέ­γρα­ψαν ένα κομ­μα­τι­κό κα­τέ­βα­σμα, χά­νο­ντας την ευ­και­ρία να δη­μιουρ­γη­θούν ευ­ρύ­τε­ρες συ­νερ­γα­σί­ες με σχή­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, που θα μπο­ρού­σαν να ανα­με­τρη­θούν με κα­λύ­τε­ρες αξιώ­σεις με τις συ­στη­μι­κές πα­ρα­τά­ξεις.

Το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας δεν είναι πο­σο­τι­κό, ούτε ζή­τη­μα αθροί­σμα­τος πο­σο­στών και αυτό το από­δει­ξαν με κα­θα­ρό τρόπο τα πολύ καλά απο­τε­λέ­σμα­τα ενω­τι­κών σχη­μά­των της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, με πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα την Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα και την Πόλη Ανά­πο­δα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη.  Αντί­στοι­χα σχή­μα­τα υπάρ­χουν στην Αγία Πα­ρα­σκευή, στην Καλ­λι­θέα, στη Νε­ά­πο­λη Θεσ/νίκης, στου Ζω­γρά­φου, την Καλ­λι­θέα κ.α. Τα πο­σο­στά που κα­τα­γρά­σφη­καν σε Αθήνα και Θεσ­σα­λο­νί­κη, 6.1% και 5.5% αντί­στοι­χα, είναι με­γά­λη επι­τυ­χία στη δε­δο­μέ­νη συ­γκυ­ρία διε­ξα­γω­γής των εκλο­γών. Μετά από συ­νε­χό­με­να εκλο­γι­κά στρα­πά­τσα, η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά δη­λώ­νει πα­ρού­σα.

Αυτά τα ψη­φο­δέλ­τια κα­τά­φε­ραν να συ­σπει­ρώ­σουν στις γραμ­μές τους ένα με­γά­λο τμήμα των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς σε το­πι­κό επί­πε­δο και κα­τά­φε­ραν να λει­τουρ­γή­σουν ως ένας δυ­να­μι­κός αρι­στε­ρός πόλος για να εκ­φρα­στεί αφε­νός η δυ­σα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στις κυ­βερ­νη­τι­κές διοι­κή­σεις των δήμων και αφε­τέ­ρου να συ­σπει­ρώ­σει αυ­τούς και αυτές που τα προη­γού­με­να χρό­νια έδω­σαν μάχες σε το­πι­κό επί­πε­δο για την υπε­ρά­σπι­ση των ελεύ­θε­ρων χώρων και των χώρων πρα­σί­νου ενά­ντια στα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ενά­ντια στην υπο­βάθ­μι­ση των κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών, ενά­ντια στον ρα­τσι­σμό και τον σε­ξι­σμό, ενά­ντια στην ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων στους δή­μους.

Για τις επι­λο­γές του β’ γύρου

Για εμάς είναι δε­δο­μέ­νο, ότι εάν στο β’ γύρο υπήρ­χε αρι­στε­ρή υπο­ψη­φιό­τη­τα (της ρι­ζο­σπα­στι­κής – αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς ή της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης) θα έπρε­πε να στη­ρι­χτεί από τις δυ­νά­μεις και τους αν­θρώ­πους της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στους συ­στη­μι­κούς υπο­ψη­φί­ους. Από αυτή την άποψη, η γραμ­μή της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης για το β’ γύρο ότι δεν ψη­φί­ζου­με κα­νέ­ναν άλλο εκτός από τους δι­κούς μας υπο­ψη­φί­ους (ανε­ξάρ­τη­τα πο­λι­τι­κής το­πο­θέ­τη­σης) είναι λάθος, κόβει γέ­φυ­ρες επι­κοι­νω­νί­ας που είναι απα­ραί­τη­τες και τσου­βα­λιά­ζει τους αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες της Αρι­στε­ράς με τις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις. Εξί­σου λάθος, είναι και η αντί­στρο­φη ταύ­τι­ση της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης με τις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις ή με «δια­χει­ρι­στι­κές δυ­νά­μεις».

Από την άλλη, η κρι­τι­κή πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη στο β’ γύρο κάθε υπο­ψη­φί­ου που ήταν απέ­να­ντι σε υπο­ψή­φιο της ΝΔ, για να κα­τα­γρα­φεί ήττα της κυ­βέρ­νη­σης, είναι απο­προ­σα­ντο­λι­στι­κή και ο δήμος της Αθή­νας ήταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πε­ρί­πτω­ση. Πα­ρό­τι το αί­σθη­μα αη­δί­ας και αγα­νά­κτη­σης για τον Μπα­κο­γιάν­νη ήταν απο­λύ­τως κα­τα­νοη­τό, «Την ίδια στιγ­μή, όμως, δεν πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με ότι οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που ανα­με­τρώ­νται στον β’ γύρο ευ­θύ­νο­νται από κοι­νού για την κα­τά­στα­ση της Αθή­νας και τη ση­με­ρι­νή της πα­ρά­δο­ση στο του­ρι­στι­κό και κα­τα­σκευα­στι­κό κε­φά­λαιο, την υπο­βάθ­μι­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και την έλ­λει­ψη προ­τε­ραιό­τη­τας σε έργα υπο­δο­μής για τις ανά­γκες των κα­τοί­κων και ερ­γα­ζο­μέ­νων. Έχουν από κοι­νού υπη­ρε­τή­σει τα τε­λευ­ταία πολλά χρό­νια τις δε­σμεύ­σεις της Ε.Ε. και των χρη­μα­το­δο­τι­κών της προ­γραμ­μά­των, της μνη­μο­νια­κής νο­μο­θε­σί­ας, αλλά και τις πο­λι­τι­κές των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και των ερ­γο­λα­βιών, της υπο­βάθ­μι­σης των δη­μο­τι­κών υπη­ρε­σιών, των έργων βι­τρί­νας και της κα­τα­στο­λής των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων.» (από την ανα­κοί­νω­ση της Ανυ­πό­τα­κτης Αθή­νας για το β’ γύρο των δη­μο­τι­κών εκλο­γών).

Ο Δού­κας, δεν μπο­ρεί -και δε θα εί­ναι- πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση στον Μπα­κο­γιάν­νη, άλ­λω­στε προ­ε­κλο­γι­κά συμ­φω­νού­σαν σε όλη την ατζέ­ντα επί της ου­σί­ας, ενώ είχαν και οι δύο εκτός κά­δρου -πολύ επι­με­λώς- τη συ­ζή­τη­ση για τη λι­τό­τη­τα και τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Ανε­ξάρ­τη­τα του τι επέ­λε­ξε ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μία να κάνει στην κάλπη τη δεύ­τε­ρη Κυ­ρια­κή, αυτό που θα με­τρή­σει είναι κατά πόσο θα μπο­ρέ­σει η Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα, αλλά και το σύ­νο­λο των δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης στο δήμο, να ορ­γα­νώ­σουν τους αγώ­νες για την υπε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών στην Αθήνα.

Γνή­σια ενω­τι­κή-με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή

Η ενό­τη­τα, πα­ρό­τι ανα­γκαία, δεν είναι από μόνη της και ικανή συν­θή­κη. Χρειά­ζε­ται μία γνή­σια  ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή η οποία θα μπο­ρεί να συν­δέ­ει τα το­πι­κά προ­βλή­μα­τα, τα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά της, με την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, η οποία πλέον έχει δη­μιουρ­γή­σει ένα ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο για Δή­μους και Πε­ρι­φέ­ρειες (κυ­ρί­ως σε επί­πε­δο χρη­μα­το­δό­τη­σης), ανα­γκά­ζο­ντάς τους σε με­γά­λο βαθμό να ακο­λου­θούν τις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές της λι­τό­τη­τας και των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κό­ντρα στην ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Με άλλα λόγια ήταν απα­ραί­τη­το  οι ανά­γκες των αν­θρώ­πων να γί­νουν το «πρό­γραμ­μα» των ενω­τι­κών σχη­μά­των της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτό κα­τά­φε­ραν να εκ­φρά­σουν τα συν­θή­μα­τα «η πόλη και οι ανά­γκες μας πάνω από τα κέρδη τους» και «η πόλη στα χέρια των κα­τοί­κων». Αυτός είναι ο μόνος δρό­μος, ώστε η εκ­πό­νη­ση «αυ­το­διοι­κη­τι­κών προ­γραμ­μά­των» να μην είναι ούτε εγκε­φα­λι­κές δη­μιουρ­γί­ες γε­νι­κό­λο­γης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής δια­κή­ρυ­ξης, ούτε γε­νι­κές πο­λι­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις, ούτε όμως και να μένει σε «στενά αυ­το­διοι­κη­τι­κά» πλαί­σια.

Κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας για να υλο­ποι­η­θεί μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή είναι η ενερ­γή συμ­με­το­χή αν­θρώ­πων και η ζω­ντα­νή σχέση που κα­τά­φε­ραν να έχουν αυτά τα σχή­μα­τα με τα κι­νή­μα­τα και τους αγώ­νες στις γει­το­νιές. Για την Πόλη Ανά­πο­δα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ήταν μια προ­σπά­θεια των προη­γού­με­νων χρό­νων με με­γά­λη εμπλο­κή σε όλους τους αγώ­νες των κα­τοί­κων, πε­τυ­χαί­νο­ντας και νίκες, επι­τυγ­χά­νο­ντας να αυ­ξή­σουν τη συμ­με­το­χή αν­θρώ­πων στις συ­νε­λεύ­σεις και τις δρά­σεις του σχή­μα­τος, δεί­χνο­ντας πως η πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να γί­νε­ται από τα κάτω, από όλους και όλες, υιο­θε­τώ­ντας μά­λι­στα και ένα μο­ντέ­λο συλ­λο­γι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και εναλ­λα­γής ενά­ντια στο κυ­ρί­αρ­χο πρό­τυ­πο του πο­λι­τι­κά­ντη υπο­ψή­φιου δη­μάρ­χου. Από την άλλη, η Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα, πα­ρό­τι συ­γκρο­τή­θη­κε στα τέλη Αυ­γού­στου, κα­τά­φε­ρε να εμπλέ­ξει εκα­το­ντά­δες αν­θρώ­πους στη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου στη­ρι­ζό­με­νη στο γε­γο­νός ότι οι τρεις κι­νή­σεις που την απο­τε­λού­σαν (Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα, Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Ανα­τρο­πή στην Αθήνα, Ανταρ­σία στις γει­το­νιές της Αθή­νας) ήταν στην πρώτη γραμ­μή των αγώ­νων τα προη­γού­με­να χρό­νια μαζί με πρω­το­βου­λί­ες και συλ­λο­γι­κό­τη­τες κα­τοί­κων.

Στην πε­ρί­πτω­ση της Αθή­νας και της Ανα­τρε­πτι­κής Συμ­μα­χί­ας, κα­θο­ρι­στι­κός ήταν ο ρόλος της Ανυ­πό­τα­κτης Αθή­νας, ενός ενω­τι­κού σχή­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που πα­ρό­τι δεν είχε εκλεγ­μέ­νους δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους, είχε ενερ­γή πα­ρου­σία σε όλες τις μι­κρές και με­γά­λες αντι­στά­σεις. Η Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα είχε ξε­κι­νή­σει από πολύ νωρίς -πριν το κα­λο­καί­ρι- να θέτει το ζή­τη­μα της κοι­νής εκλο­γι­κής πα­ρέμ­βα­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής – αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς στις εκλο­γές του Δήμου Αθη­ναί­ων, κα­λώ­ντας τις άλλες δύο κι­νή­σεις σε ανοι­χτό διά­λο­γο και συ­νερ­γα­σία, με επι­μο­νή στην εκτί­μη­ση ότι μια μα­ζι­κή ενω­τι­κή πο­λι­τι­κή από τα αρι­στε­ρά δη­μο­τι­κά σχή­μα­τα μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει ρόλο αντι­πο­λί­τευ­σης και έκ­φρα­σης των κι­νη­μά­των και των αγώ­νων μέσα στο δη­μο­τι­κό συμ­βού­λιο και έξω από αυτό. Χωρίς την επι­μο­νή σε αυτό το πο­λι­τι­κό σχέ­διο, δύ­σκο­λα θα υπήρ­χε αυτή η εκλο­γι­κή-πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία στην Αθήνα και ούτε φυ­σι­κά θα είχε αυτό το απο­τέ­λε­σμα. Είναι εξορ­γι­στι­κά αντι­δη­μο­κρα­τι­κό ότι με  βάση τον καλ­πο­νο­θευ­τι­κό νόμο Βο­ρί­δη,  η Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα με πο­σο­στό 6.1% εκλέ­γει μόνο έναν (!) δη­μο­τι­κό σύμ­βου­λο στους 41.

Αυτό που ανα­δεί­χθη­κε με εμ­φα­τι­κό τρόπο είναι η δυ­να­τό­τη­τα απεύ­θυν­σης μιας μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής στη συ­γκυ­ρία αλλά και την ανά­γκη να εκ­φρα­στεί ένας τέ­τοιος πόλος στο πο­λι­τι­κό κενό που έχει αφή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα αρι­στε­ρά του. Όσοι και όσες επι­χεί­ρη­σαν να εκ­φρά­σουν μια τέ­τοια δυ­να­μι­κή στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές το κα­τά­φε­ραν αρ­κε­τά καλά, ενώ όπου επι­χει­ρή­θη­κε μια στενή κα­τα­γρα­φή, όπως στην πε­ρι­φέ­ρεια Ατ­τι­κής, τα απο­τε­λέ­σμα­τα ήταν κα­τώ­τε­ρα της δυ­να­τό­τη­τας.

Για να μπο­ρέ­σου­με να ορ­θώ­σου­με ανα­χώ­μα­τα στην κοι­νω­νι­κή λε­η­λα­σία της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής χρεια­ζό­μα­στε μία Αρι­στε­ρά με γνή­σια ενω­τι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή με μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση. Υπάρ­χει ένα κρί­σι­μο δυ­να­μι­κό αγω­νι­στών-τριών που το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, με απο­κο­ρύ­φω­μα τις δια­δη­λώ­σεις για το έγκλη­μα στα Τέμπη αλλά και αυτές τις μέρες δη­λώ­νο­ντας την αλ­λη­λεγ­γύη του στην Πα­λαι­στί­νη κο­ντρα σε όλο τον εθνι­κό εσμό, επι­μέ­νει αγω­νι­στι­κά και στις τε­λευ­ταί­ες κάλ­πες ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα στή­ρι­ξε τα ενω­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτός είναι ο τρό­πος για να δη­μιουρ­γη­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να μπο­ρέ­σει να δη­μιουρ­γη­θεί ξανά ένας μα­ζι­κός-ορα­τί­ος πόλος της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, που θα είναι χρή­σι­μο ερ­γα­λείο για τις μάχες που έρ­χο­νται.

rproject.gr/