«Ενήλικοι στην αίθουσα»: Οι διαδικασίες της πειθάρχησης

Ο Κώστας Γαβράς, μετά το «Ζ» (1969), ο οποίος, με βάση το αντίστοιχο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, αφηγείται την υπόθεση της δολοφονίας, το 1963, του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, από το ακροδεξιό παρακράτος, στη νέα του ταινία καταπιάνεται πάλι με τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, εμπνεόμενος αυτήν τη φορά από το βιβλίο του Γ. Βαρουφάκη, «Ανίκητοι ηττημένοι». Αναφέρεται στα πολύ πρόσφατα γεγονότα, τα οποία οδήγησαν στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015.

Δημήτρης Κατσορίδας

Η υπό­θε­ση της ται­νί­ας δια­δρα­μα­τί­ζε­ται το πρώτο εξά­μη­νο της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το 2015. Κατά το διά­στη­μα αυτό, η νε­ο­ε­κλε­γεί­σα κυ­βέρ­νη­ση επι­διώ­κει, στις συ­νε­δριά­σεις του Eurogroup, να πεί­σει με λο­γι­κά επι­χει­ρή­μα­τα τους υπουρ­γούς Οι­κο­νο­μι­κών των άλλων κρα­τών-με­λών ότι η χώρα αντι­με­τω­πί­ζει μια τε­ρά­στια αν­θρω­πι­στι­κή κρίση και γι’ αυτό βα­σι­κή επι­δί­ω­ξή της είναι η ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους, η κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία και η ανά­τα­ξη της δια­λυ­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας.

Εκεί η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση αντι­με­τω­πί­ζει μια ζο­φε­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Συ­να­ντά έντο­νες αντι­δρά­σεις, απα­ξιω­τι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές, δια­στρέ­βλω­ση των θέ­σε­ών της, αδιαλ­λα­ξία, αναλ­γη­σία, αδια­φο­ρία, καθώς επί­σης δυ­σφή­μη­ση, γε­λοιο­ποί­η­ση και πε­ρι­φρό­νη­ση για τον πόνο που προ­κα­λούν οι ισχυ­ροί απέ­να­ντι στον ελ­λη­νι­κό λαό που υπο­φέ­ρει. Απει­λούν συ­νε­χώς με κό­ψι­μο της ρευ­στό­τη­τας και δεν δέ­χο­νται κα­νε­νός εί­δους δια­πραγ­μά­τευ­ση με στόχο έναν έντι­μο συμ­βι­βα­σμό, παρά μόνο μια συ­νε­χή δι­κτα­το­ρία οι­κο­νο­μι­κής λι­τό­τη­τας και υπο­τα­γή. Και αυτό το λένε ξε­κά­θα­ρα, ενώ φά­νη­κε ιδιαί­τε­ρα την πε­ρί­ο­δο του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, τον Ιού­λιο του 2015, ενά­ντια στη δη­μο­κρα­τι­κά εκ­φρα­σμέ­νη θέ­λη­ση του λαού για τερ­μα­τι­σμό των μνη­μο­νί­ων.

Η προ­σπά­θεια, λοι­πόν, να πει­στούν οι δα­νει­στές ότι το χρέος δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται με οι­κο­νο­μι­κή ύφεση και μνη­μό­νια, πως τα πλε­ο­νά­σμα­τα είναι υψηλά και φέρ­νουν τε­ρά­στια στέ­ρη­ση στους κοι­νω­νι­κούς πό­ρους και είναι ένας μη­χα­νι­σμός ανα­δια­νο­μής πλού­του από τους κάτω προς τους πάνω, πέ­φτουν συ­νε­χώς στο κενό. Επει­δή είναι τε­χνο­κρά­τες, τρα­πε­ζί­τες και εκ­φρα­στές του κε­φα­λαί­ου, το μόνο πράγ­μα που τους εν­δια­φέ­ρει είναι τα νού­με­ρα, τα δια­γράμ­μα­τα και οι οι­κο­νο­μι­κές απο­δό­σεις, πα­ρα­βλέ­πο­ντας συ­νει­δη­τά ότι πίσω από τους αριθ­μούς υπάρ­χουν άν­θρω­ποι με σάρκα, οστά και ανά­γκες.

Με λίγα λόγια, εκεί­νο που ανα­δει­κνύ­ει η ται­νία είναι αυτό που όλοι γνω­ρί­ζου­με: οι εξου­σια­στι­κές σχέ­σεις και η πει­θάρ­χη­ση του πλη­θυ­σμού στις πο­λι­τι­κές του κε­φα­λαί­ου. Η Ελ­λά­δα και ο λαός της χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ως πα­ρά­δειγ­μα για να πει­θαρ­χή­σουν και οι άλλοι λαοί.

Η ται­νία είναι ένα πο­λι­τι­κό θρί­λερ, με στοι­χεία κλει­στο­φο­βι­κά, όπως πα­ρου­σιά­ζο­νται εκεί­νες οι συ­νε­δριά­σεις, όπου η ελ­λη­νι­κή αντι­προ­σω­πία, κλει­σμέ­νη μέσα σε τέσ­σε­ρις τεί­χους, είχε απέ­να­ντί της σύσ­σω­μους τους δα­νει­στές. Γι’ αυτό ενέ­χει και δια­στά­σεις αρ­χαί­ας ελ­λη­νι­κής τρα­γω­δί­ας, όπως φαί­νε­ται ιδιαί­τε­ρα προς το τέλος. Κρατά αμεί­ω­το το εν­δια­φέ­ρον, ενώ δη­μιουρ­γεί μια πα­ρά­ξε­νη δυ­σθυ­μία αλλά και ένα έντο­νο θυμό για τη συ­μπε­ρι­φο­ρά των ισχυ­ρών απέ­να­ντι στους κυ­ριαρ­χού­με­νους. Ταυ­τό­χρο­να, θέτει το ερώ­τη­μα: «Εσύ τι έκα­νες τότε;», ανα­δει­κνύ­ο­ντας και τη δική μας προ­σω­πι­κή ευ­θύ­νη.

Το λάθος της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ότι είχε αυ­τα­πά­τες ότι θα μπο­ρού­σε να πεί­σει τους Ευ­ρω­παί­ους «εταί­ρους», με λο­γι­κά επι­χει­ρή­μα­τα, για τις κα­τα­στρο­φι­κές επι­πτώ­σεις των μνη­μο­νί­ων. Δεν κα­τά­λα­βε ότι το βα­σι­κό δια­κύ­βευ­μα είναι το «τάξη ενα­ντί­ον τάξης», δη­λα­δή ότι η ιθύ­νου­σα τάξη, η αστι­κή, έχει συ­νεί­δη­ση των συμ­φε­ρό­ντων της και ότι ο στό­χος της ήταν και είναι η κυ­ριαρ­χία της επί του αντι­πά­λου, όπως και έγινε με την επι­βο­λή του τρί­του μνη­μο­νί­ου και την ανα­τρο­πή της θέ­λη­σης του λαού με το «ΟΧΙ».

Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρέ­βλε­ψε ότι απέ­να­ντι στη διε­θνο­ποί­η­ση του κε­φα­λαί­ου και την δια­πλο­κή των οι­κο­νο­μιών, η οποία κάνει δύ­σκο­λη την εφαρ­μο­γή εναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων, η μόνη απά­ντη­ση είναι η δια­μόρ­φω­ση συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης στη­ριγ­μέ­νη στον λαϊκό πα­ρά­γο­ντα, τόσο στην Ελ­λά­δα όσο και στην υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη, ως του μόνου ικα­νού να στη­ρί­ξει την κυ­βέρ­νη­ση, σε όποιες επι­λο­γές ρήξης απέ­να­ντι στους κρα­τού­ντες, και όχι μόνο η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή γραμ­μή. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν να εξα­ντλη­θεί πολύ γρή­γο­ρα «το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο που τους είχε δώσει η ισχυ­ρή λαϊκή εντο­λή», με συ­νέ­πεια την απο­γο­ή­τευ­ση και αδρα­νο­ποί­η­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα.

rproject.gr