Με αγωνία η φωνή του φίλου στην άλλη άκρη του τηλεφώνου: «Τι απέγινε το άλογο; Τι με τον ιδιοκτήτη του;». Η δική μου φωνή δεν «βγαίνει», με έχει τσακίσει και μια ίωση με ασταμάτητο βήχα -στην ουσία δεν μπορώ να μιλήσω, παρά σε κάποιον που είναι σε απόσταση ενός μέτρου. Από την άλλη άκρη πάλι: «Δεν θέλω να νιώσω το ίδιο συναίσθημα που με είχε κυριέψει όταν είδα την ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ. Τη θυμάσαι;». Και άρχισε να μου αφηγείται τάχιστα την ταινία -βγαίνοντας ο Νίτσε από το ξενοδοχείο του, είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει αλύπητα το άλογό του, διότι αυτό δεν μπορούσε, από την κούραση, να πάρει τα πόδια του.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ετρεξε προς το άλογο, κρεμάστηκε από το λαιμό του, αγκαλιάζοντάς το δηλαδή, και άρχισε να κλαίει. Βλέπουμε -συνεχίζει- τον σπιτονοικοκύρη του Νίτσε να τον πηγαίνει στο δωμάτιό του, όπου ο Γερμανός φιλόσοφος ψελλίζει τα τελευταία του λόγια, αλλά δεν βλέπουμε τι απέγινε ο αμαξάς και το άλογο. Εχεις δει να πλένουν τα άλογα στη θάλασσα; Μοναδική εικόνα».
Τον πιστεύω, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω -και από την «αφωνία» μου και από τη συγκίνηση. Ο συναρπαστικός αυτός σκηνοθέτης έφτιαξε μια από τις συγκλονιστικότερες ταινίες με πρωταγωνιστές ένα άλογο, τον αμαξά και την κόρη του· μια βαθιά ματιά στα έγκατα του ανθρώπου και στο καθημερινό αδιέξοδο [και τι πάλη γίνεται για να φτάσει κανείς σε τούτο το αδιέξοδο]. Μια γκρι απόχρωση της αίσθησης της μοναξιάς, του θανάτου και της επιβίωσης. Ρώτησαν κάποτε τον φιλόσοφο – σκηνοθέτη γιατί τόσο γκρι στα έργα του. Και ιδού η απάντησή του: «Διότι έτσι είναι η πραγματικότητα. Μας λένε ότι η ζωή είναι πολύχρωμη. Αλλά για ρίξε μια ματιά δίπλα σου!». Δεν είναι από εκείνες τις απαντήσεις που σε γεμίζουν με αισιοδοξία, καλό είναι όμως να τις λαβαίνουμε σοβαρά υπόψη, εάν θέλουμε να είμαστε σε θέση να γελάμε και να χορεύουμε και να μην το ρίξουμε στο μαύρο δάκρυ. Πρέπει να ξέρει κανείς τι συμβαίνει γύρω του· να τα βλέπεις όλα με «θετική ενέργεια», αυτό είναι η ψευδοπρόταση των νεοφιλοσόφων, των φιλελεύθερων με άλλα λόγια -και ας γίνονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως [κακή] ώρα κάνει ο νέος σουλτάνος στη Συρία. Εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά, και ας μας ρουφάνε το αίμα οι επιτήδειοι [και οι νεοφιλόσοφοι βεβαίως, οι οποίοι προφανώς αμείβονται αδρά για να ξεφουρνίζουν αυτές τις ανοησίες].
Κλείνω το τηλέφωνο και του στέλνω μήνυμα πως δεν μπορώ να απαντήσω -δεν έχω φωνή, του εξηγώ. Επιμένει. «Θα μιλάω εγώ και όταν έρθεις Αθήνα θα τα πούμε επεξηγηματικά». Φλυαρεί ευχάριστα για λίγο, κάνοντας υποθέσεις για το τι έγινε μετά την εξέγερση του αλόγου στην άμαξα, στα Χανιά. Είναι αλήθεια ότι ήθελα να εκδιώξω για λίγο το γκρι που μας περιβάλλει, όχι εν υπνώσει, προς θεού. Είναι αλήθεια επίσης αυτό που λένε, ότι μερικές φορές η ζωή είναι ανώτερη από την τέχνη. Τι είναι η ατομική φαντασία μπροστά στην απροσδόκητη κοινωνική;
efsyn.gr
